اگر کسی در روایات دقت کند، می یابد که ائمه (علیهم السلام) تکیه‏شان بر این مطلب بوده که هر چه بر سر انسان می‏آید از آن است که حق بر او عرضه بشود و او در مقابل حق، تعصّب و عناد بورزد، و یا لااقل در شرایطی باشد که می‏بایست تحقیق و جستجو کند و نکند؛ اما افرادی که ذاتا و به واسطه قصور فهم و ادراک و یا به علل دیگر در شرایطی بسر می‏برند که مصداق منکر و یا مقصّر در تحقیق و جستجو به شمار نمی‏روند، آنها در ردیف منکران و مخالفان نیستند، آنها از مستضعفین و مرجون لامر اللّه به شمار می‏روند[1] و امید عفو الهی درباره آنان می رود. وی از مرحوم علامه طباطبایی نقل می کند: «..همانطوری که ممکن است منشأ استضعاف، عدم امکان تغییر محیط باشد ممکن است این جهت باشد که ذهن انسان متوجه حقیقت نشده باشد و به این سبب از حقیقت محروم مانده باشد» [2]