الف: هویت دنیا این گونه است که هر انسان در هر مقام معنوی مگر مقام اخلاص و نفس مطمئنه، باید احتمال لغزش را در حق خود تصور کند و هرگز ایمن از مکر نفس امّاره و شیطان نباشد و این احساس نا امنی خود حصاری برای محافظت شخصیت او خواهد بود و مادامی که جان در تن دارد در این جهاد اکبر ورود خواهد داشت.

ب: کسانی که بعد از طی مقدمات و مراحلی سقوط می کنند ناشی از رذائلی بوده است که همراه خود داشته اند و همان رذائل زمینه سقوط آنان را فراهم خواهد کرد ابلیس که در سویدای دل خود استکبار داشت در آن روز حادثه تکبّر خود را به نمایش گذاشت و کوفیان آن بزدلی و نفاق خود را ترسیم کردند و خوارج آن تعصب و کوردلی را به تصویر کشاندند. قرآن کریم می فرماید: «وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ ‏ ، و آنها که در راه ما (با خلوص نیّت) جهاد کنند، قطعاً به راه‏های خود، هدایتشان خواهیم کرد؛ و خداوند با نیکوکاران است» [i]

و آنان که به مقام اخلاص برسند از گزند شیطان رهایی خواهند یافت و تا رسیدن به این مقام باید تلاشها کرد.

ج: این دغدغة عاقبت به خیری، دغدغه مقدسی است که اگر در حدّ اعتدال آن را مدّ نظر قرار دهیم موجب تصحیح مشی دینی ما خواهد شد.

همه اعمال آدمیان از آفت ها در امان نیستند و نمی توان به راحتی به محصولات خود تکیه کرد و اینجاست که پیوند با اولیاء خداوند و انابه به درگاه حضرت حق ضرورتش ملموستر خواهد بود.