در این کتاب مرحوم شهید مطهری از چند جهت بحث خاتمیت را مورد بررسی و مطالعه قرار داده است. در گام نخست خاتمیت را از نظر قرآن کریم بیان کرده و به این مسئله می پردازد که آیا خاتم (به فتح) درست است یا خاتِم (به کسر). در هر دو صورت از این آیه کریمی معنی خاتمیت فهمیده می شود به این معنی که پیامبر اسلام(ص) آخرین پیامبر است. اعتقاد به این که بعد از پیامبر ما، پیامبر دیگری خواهد آمد در واقع با اعتقاد به پیامبری پیامبر اسلام(ص) منافات دارد، زیرا مستلزم تکذیب او و تعلیمات او است. پس از این، شهید به پرسش و جواب سؤالات و شبهاتی که در مورد خاتمیت ایراد شده می پردازد. یک سؤال این است که طبق آیه قرآن، پیامبر(ص) خاتم الأنبیاء است و نه خاتم الرسل؛ پس چه اشکالی دارد که بعد از وی رسولان دیگر نیز بیایند؟ شهید در جواب این شبهه می گوید که بین رسول و نبی فرقی نیست. در بحث بعدی شهید این نکته را بیان می کند که با آمدن پیامبر اسلام(ص)، نبوت تشریعی و نبوت تبلیغی به پایان رسیده است. در شرائع سابق انبیائی که مبعوث می شدند و صاحب شریعت نبودند مردم را به سوی نبوت تشریعی دعوت می کردند چه آنکه در آن عصر تکامل فکری بشر هنوز به درجه ای نرسیده بود که نبوت تشریعی بتواند جانشینی خارج از دائره نبوت داشته باشد. و لذا نیاز به نبوت تبلیغی پیش می آمد. ولی در شریعت خاتم، از آنجا که تکامل بشر به آن مرحله رسیده است که بتواند محافظ و جانشین شرائع سابق شود، علم و عقل در اسلام جانشین نبوت تبلیغی قرار داده شده است. و این دو امر شریعت را به سوی جلو سوق می دهد. و این علما و مجتهدین حقیقی هستند که طبق فرمان امیرالمؤمنین(ع) فروع را از اصول استخراج می کنند و اعتراضاتی را که در هر زمان پدید می آید پاسخ گفته مشکلات پیش آمده را حل کنند، و اسلام را بر طبق مقتضیات زمان جلو می برند. در این کتاب مرحوم شهید، وظائف و صفات این علما بیان شده است.