درباره اثبات پذیری وجود خدا، نظریه ها و دیدگاه های مختلفی وجود دارد؛ برخی آن  را تایید، برخی نفی و برخی هم در مورد آن سکوت اختیار نموده اند. در این میان استاد مطهری اثبات پذیری وجود خدا را پذیرفته و راه های اثبات وجود خدا را به سه دسته فطری، تجربی و عقلی تقسیم نموده است. فطری بودن خداشناسی و خداخواهی نیز به دو معنی است: گاهی انسان به مجرد توجه به نظام و انتظام عالم هستی، به حکم عقل فطری، به وجود خدای متعال اعتراف نموده و اعتقاد پیدا می کند؛ و گاهی انسان از نظر روانی یک نوع کشش، تمایل و عشق و جذبه ای به خدا دارد، که صورت اول با عنوان فطرت عقل، و صورت دوم با عنوان فطرت دل خوانده می شود. اساس خلقت و حدوث موجودات، با نظام و تشکیلاتی که در اصل ساختمان آن ها به چشم می خورد، همراه با هدایت هایی که در آن ها مشاهده می شود، نشان از آن دارد که عالم هستی مسخّر یک موجود مافوق طبیعی است؛ حالا خود آن موجود واجب الوجود بالذات است یا واجب الوجود بالغیر؛ دیگر حس توان نفی و اثبات آن را ندارد، بلکه عهده دار این مسأله براهین عقلی است. شهید مطهری براهین عقلی و فلسفی را هم به نوبه خود به سه قسم دسته بندی کرده است: یکی برهان ارسطویی که به عنوان برهان محرک اول از آن یاد می شود؛ دیگری برهان بوعلی  سینا که همان برهان امکان و وجوب است، و بوعلی آن را با نام برهان صدیقین هم خوانده است ؛ و سومی برهان ملاصدرا که برهان صدیقین خاص خود صدرالمتالهین بوده، و بر اصالت وجود استوار است. نتیجه آنکه وجود خدای متعال قابل اثبات است؛ اما مطالعه خلقت، یعنی راه علوم حسی و تجربی جواب گوی تمام مسائل مورد نیاز بشر نیست، و برهان دل و فطرت هم یک برهان شخصی بر اثبات وجود خداوند است. بنابر این، براهین عقلی کامل ترین راه اثبات وجود خداوند متعال خواهد بود.