در سال 1370 قمری به سفارش علامه طباطبائی و شهید آیت الله محمد صدوقی یزدی راهی دیار نورانی مولی الموالی امیر المومنین علیه السلام گردید. مرحوم علامه طباطبائی در نامه ای به ایشان می نویسند: «اگر نبود هجرت و وفود سركار به آستان ملائك پاسبان حضرت مولی الموالی امیرالمومنین علیه السلام و استفاضه از آن عتبه ملكوتیه، هیچگاه به هجرت شما رضایت نمی دادم.»
او در نجف اشرف در فقه و اصول از محضر مرحوم آیة الله حاج شیخ حسین حلی استفاده نمود و در درس مرحوم آیة الله حاج سید ابوالقاسم خوئی و مرحوم آیة الله حاج سید محمود شاهرودی و مرحوم آیة الله حاج آقا بزرگ طهرانی نیز شركت جسته، از شاگردان مبرّز آنها گردید. در صفای سرّ و تطهیر قلب بنا به توصیه علامه طباطبائی با مرحوم آیة الله حاج شیخ عباس قوچانی [وصی سلوكی مرحوم آیة الله حاج میرزا علی آقا قاضی قدس سره] مرتبط شد؛ انس و مراوده با مرحوم آیة الله حاج سید جمال الدین گلپایگانی نیز موجب تقویت و استقامت در مسیر عرفانی بود. در تمام مدت اقامت در نجف اشرف هر شب جمعه را در مسجد سهله بیتوته می نمود؛ بالاخره تلاشها و مجاهدت های مستمر به بار نشست و فیوضات امیرالمومنین علیه السلام ایشان را به مرحوم حاج سید هاشم موسوی حداد رضوان الله علیه متصل ساخت. با اتصال به مرحوم حداد فصل نوینی در زندگانی ایشان پدید آمد.[i] در كتاب «روح مجرد» كه یادنامه مرحوم حداد است نوشته اند: «ای نور مطلق، ای روح مجرد، ای حداد، تو دریائی بودی كه امواج آن توحید و معرفت بود و آب های آن شهود و بصیرت و یقین....»