مرحوم مطهّری با حقیر سوابق دوستی و آشنائی دیرین داشت، و ذکر مبارک حضرت آقا (حداد) با وی کم و بیش به میان آمده بود. و اینک که آقا از کربلا به طهران آمده اند ایجاب می نمود که این دوست دیرینه نیز از محضرشان متمتّع گردد...، بنده جناب مطهّری را خبر کردم و ایشان تشریف آوردند و در مجلس عمومی ملاقات انجام شد. و سؤالاتی نیز از ناحیه مرحوم مطهّری شد که ایشان پاسخ دادند. مرحوم مطهّری شیفته ایشان شد، و کأنّه گمشده خود را اینجا یافت. و سپس مرتبه دیگر آمد و باز ساعتی در این اطاق عمومی بیرونی با هم سخن و گفتگو داشتند.... (روح مجرد، ص:159 و 160)