وی تا آخر عمر در خانه پدریش كه با خشت و گل ساخته شده بود، زندگی كرد بدون اینكه آن را نوسازی كند یا تغییر دهد. یك وقت سقف یكی ازساختمانهای منزل مشرف به خراب شدن بود، معماری حاضر شد با خرج خودش بدون اینكه از سهم مبارك امام (ع) باشد، آن را بازسازی كند. اول حاج آقا مرتضی پذیرفت، اما چند روز بعد پشیمان شد و فرمود: هنوز ساختمان محكم است و برای عمر ما كافی است. دیگری خواست همه خانه را خراب كند و در چند طبقه باز سازی كند تا جوابگوی حوائج و رفت و آمدها را بدهد، اما ایشان نپذیرفتند.

وی آنقدر مراعات وجوه و اموال عمومی را می كرد كه پاكت نامه ها و تلگرافها كه برای ایشان می آمد، نگه می داشتند و درس خارج فقه و اصول را روی آنها می نوشت.

خدمات اجتماعی و كمك به درماندگان اهتمام به رفع گرفتاری های مردم درمانده، برطرف كردن مشكلات زندگی آنها از دیگر خصوصیات بارز این مرد بزرگ بود.

درب خانه اش به روی مردم باز بود، حاجتمندان به راحتی می توانستند نیازهای خود را با وی در میان بگذارند و مشكلات خود را به وسیله او حل كنند.

تعدادی از بازاریان محترم و تجار و بازرگانان متدین و كسبه علاقه مند به امورخیر، به سرپرستی حاج آقا مرتضی حائری، برای رفع نیازمندیهای یتیمان و درماندگان جلساتی داشتند و یتیمان زیاد و خانواده های بی سرپرست بسیاری زیر پوشش داشتند و به شكل آبرومندانه به وضع آنها رسیدگی می كردند و به زندگی بی رونق آنان سامان می بخشیدند. نان، غذا، لباس و گاهی جهیزیه دختران بی سرپرست و مخارج ازدواج و عروسی آنها را با احترام تامین می كردند. [i]