حاجی به دنیا اعتنایی نداشت، اما حالات زاهدانه، او را از وضع محرومان غافل نمی كرد و رسیدگی به دردمندان جزء برنامه هایش بود[i]. اقشار گوناگون مبالغی را به عنوان سهم امام به وی می دادند ولی در مسیر بین محل درس تا منزل همه پولها را به نیازمندان می داد و چون به خانه می آمد، دیگر دیناری در جیبش نبود[ii].

وقتی مشغول تدریس شد گاه در باغچه مدرسه صدر و روی خاكها می نشست. خانه مسكونیش به عیالش كه از سادات بود، تعلق داشت[iii]. آیت الله میرزا اسد الله جوادی گفته است: وقتی حاجی از مشهد بازگشت و به دیدنش رفتیم، در خانه ای محقر ساكن بود كه درب اتاقهایش شیشه نداشت و با كاغذ جای قاب شیشه ها را پوشانیده بودند.

 سر انجام دردهای جانگداز در گذرگاههای دشوار وادی ایمن به كمین نشستند و بدن نحیف این پیر پارسا را دربند بستر گرفتار ساختند با آشكار شدن هلال ماه جمادی الاول كه مقارن با اوایل فصل زمستان بود، اندك اندك ستاره فروزان فضیلت در چهار دیواری خانه محقرش محصور شد تا آنكه در بین الطلوعین روز یكشنبه هفدهم دیماه سال 1334 (ه.ش) مطابق با 24 جمادی الاول 1375 (ه.ق) تن خاكی را به خاك باز پس داد و میهمان عرشیان شد[iv]. پیكرش را با احترام فراوان از اصفهان به قم انتقال داده، بنابر وصیتش در جوار بارگاه حضرت فاطمه معصومه (س) و مزار شیخان، ضلع جنوب شرقی دفن كردند.[v] - [vi]