در خراسان یك چیزى معروف است كه من در بعضى از شهرستانهاى ایران دیده‏ام هست و در بعضى دیگر نیست، و استاد بزرگوار ما مرحوم حاج میرزا على آقا شیرازى ریشه آن را به دست داد كه این چه بوده و از كجا پیدا شده است. در ولایت ما- به اصطلاح- فریمان خیلى شایع بود و شاید هنوز هم هست كه مى‏گفتند:

اگر شخصى بخواهد به مسافرت برود، چنانچه اول كسى كه به او بر مى‏خورد سیّد باشد، این امر نحس است و او قطعاً از آن سفر برنمى گردد، ولى اگر غربتى به او بر بخورد، این سفر سفر میمونى است. واقعاً این‏جور معتقد بودند. مرحوم حاج میرزا على آقا شیرازى گفت این یك ریشه‏اى دارد: در دوره بنى العباس، سادات را- كه بیچاره‏ها، اولاد پیغمبر، مخفى بودند- در خانه هركس گیر مى‏آوردند، نه تنها خود آنها بلكه تمام آن خاندان از بین مى‏رفتند. كم كم این فكر براى مردم پیدا شد كه سیّد نحسِ به این معناست، نحس سیاسى است نه نحس فلكى؛ یعنى یك سیّد در خانه هر كسى آمد او دیگر خانه خراب است. این نحس سیاسى كم كم در فكر مردم تبدیل به نحس تكوینى و فلكى شد. بعد بنى العباس هم كه از بین رفتند، كم كم زنها و بچه‏ها و مردم ساده لوح گفتند اصلًا سیّد نحس است خصوصاً در مسافرت.[i]