حاج میرزا علی نسبت به ارشاد و هدایت جامعه احساس وظیفه می كرد و بر فراز منبر به موعظه حاضران می پرداخت. از این رو محضر مرحوم آقا سید علی نجف آبادی (متولد 1287 ه.ق) و آیت الله حاج شیخ محمد حسن عالم نجف آبادی (متوفی 1384 ه.ق) بهره برد[1]. وقتی كه مرجع عالیقدر - آیت الله بروجردی - جهان تشیع تصمیم گرفت كلاسی اخلاقی در حوزه علمیه قم برگزار كند، با وجود آن كه اشخاص برجسته ای در قم بودند، حاج میرزا علی آقا را كه با مراتب فضل و كمالش از قبل آشنایی داشت برای این منظور به قم فراخواند[2].

طهارت روح، قداست نفس و صفای ضمیرش سبب شد تا آوازه اش حتی در عتبات عالیات بپیچید. شهید مطهری درباره اش می گوید: «یكی از بزرگترین اهل معنایی است كه من در عمر خود دیده ام[3].»

آیت الله فاضل لنكرانی در وصف وی گفته است. مرحوم حاج میرزا علی آقا شیرازی ... انصافا اخلاقی علمی و عملی متجسم بود و هر كس كه با ایشان برخورد می كرد، تحت تأثیر و جاذبه او قرار می گرفت. مدتی هم از محضر ایشان از نظر اخلاق استفاده كردیم[4].

از عوامل عمده توفیق حاجی در رسیدن به كمالات معنوی انجام فرائض دینی، عبادات و مستحبات و پرهیز از محرمات، مداومت بر ادعیه و زیارات بود، در مدرسه صدر چون به نماز می ایستاد، با وجود اینكه می خواست در اختفا نماز بخواند و از امامت جماعت پرهیز داشت، هنوز در ركعت اول بود كه صحن و ایوان مدرسه از نمازگزار پر می شد[5].

شهید مطهری می گوید : این پیرمرد با حالی عجیب سوره و الفجر را می خواند. وقتی به این آیه می رسید ؛ «و جی ء یومئذ بجهنم» دیگر منقلب می شد و اشكهایش می ریخت، درست مثل مرغی كه پرپر بزند[6]. - [7]