مرحوم آقاى بروجردى عقیده‏شان این بود كه نماز جمعه نماز حكومتى است؛ یعنى نمازى است كه حاكم اسلامى و حاكم شرعى باید بخواند نه فقط یك مجتهد.

آنوقت یا باید حاكم شرعى‏اى باشد كه بالفعل حاكم است و یا اگر بالفعل حاكم نیست كسى باشد كه در مقام به دست‏گرفتن حكومت است. مرحوم آیةاللَّه بروجردى مى‏گفتند در دوران ائمه علیهم السلام هم هر كسى كه درصدد انقلاب علیه خلفا بود به خودش اجازه مى‏داد كه نماز جمعه بخواند. تاریخ هم همین را حكایت مى‏كند كه آن كسى كه نماز جمعه مى‏خوانْد یا خودش مبسوط الید بود و یا در مقام به دست آوردن بسط ید بود و الّا مجتهدى كه گوشه خانه خودش نشسته است و جز هفته‏اى یك بار از خانه بیرون نمى‏آید و بعد عبایش را به سرش مى‏كشد و به خانه مى‏رود اصلًا معنى ندارد كه بیاید نماز جمعه بخواند. اصلًا كار او نیست كه بیاید مصالح عمومى مردم در دنیاى اسلام را به آنها خبر بدهد و آخرین اخبار دنیاى اسلام را به مردم برساند؛ اصلًا از جایى خبر ندارد تا بیاید خبر برساند؛ خودش از بى‏خبرترین مردم دنیاست، آنوقت بیاید خبرها را به مردم برساند؟!

مرحوم آقاى بروجردى مى‏گفتند در جنگهاى عثمانى و صفوى، صفویه دیدند یكى از مظاهر شوكتى كه عثمانیها دارند و شیعه‏ها ندارند، نماز جمعه است. خیلى ناراحت شدند. عثمانیها روز جمعه كه مى‏شد نماز جمعه مى‏خواندند و از نیروى نماز جمعه براى جنگها حداكثر استفاده را مى‏كردند. البته آنها بحثشان در نماز جمعه بیشتر این بود كه شیعه كافر است و اگر هفتاد كافر را بكشید به اندازه این است كه یك شیعه را بكشید و از این حرفها. صفویه به علماى شیعه مى‏گفتند آخر این نماز جمعه یك نماز اسلامى است، نمى‏شود كه ما نداشته باشیم. آنوقت سلاطینى مثل‏ شاه طهماسب و كسانى دیگر بودند كه از طرف علما خود را مجاز مى‏دانستند نماز جمعه بخوانند. از آن وقت به بعد بود كه مسجد جمعه‏ها در ایران هم تأسیس شد كه البته قبلش هم مسجد جمعه‏ها بود ولى مال اهل تسنن بود. بعدها نماز جمعه یك شكل مسخره‏آمیزى پیدا كرد؛ یعنى آن نماز جمعه واقعى اسلامى دیگر عملًا نه در میان اهل تسنن تشكیل مى‏شود و نه در میان شیعه.

منبع : مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى    ج‏27  ص  307