زمان: 11 تیر 1361/ 10 رمضان 1402

مكان: تهران، جماران‏

موضوع: پیام به مناسبت شهادت آقاى صدوقى (نماینده امام و امام جمعه یزد)[i]

مخاطب: ملت ایران‏

بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

إنا للَّه و إنا إلیه راجعون‏

طبع یك انقلاب، فداكارى است. لازمه یك انقلاب، شهادت و مهیا بودن براى شهادت است. قربانى شدن و قربانى دادن در راه انقلاب و پیروزى آن اجتناب ناپذیر است، بویژه انقلابى كه براى خداست و براى دین او، براى نجات مستضعفان است و براى قطع امید جهانخواران و مستكبران. ما در هر جمعه و در هر جماعت و در هر محفل اسلامى و در هر گردهمایى براى یارى اللَّه در انتظار قربانى هستیم و در انتظار شهادت.

قربانى براى یك انقلاب بزرگ نشانه یك پیروزى و نزدیك شدن به هدف است.

بى‏جهت نیست كه درباره سید شهیدان جهان، منقول است كه هر چه یاران بزرگوارش از دست مى‏رفتند و هر چه به ظهر عاشورا نزدیكتر مى‏شد رنگ مباركش افروخته‏تر و ابتهاجش زیادتر مى‏شد؛ هر شهیدى كه مى‏داد یك قدم به پیروزى نزدیكتر مى‏شد.

مقصد، عقیده است و جهاد در راه آن و پیروزى انقلاب، نه زندگى و دنیا و رنگ و بوى ننگین آن. این شهادتهاست كه به ملت ما وعده پیروزى نهایى مى‏دهد. مگر اسلام از شهادت 72 تن برگزیدگان خدا در حكومت جبار بنى امیه خسارت دید؟ و انقلاب عظیم ایران از شهادت هفتاد و چند تن در یك لحظه و هزاران جوانان بزرگوار عاشق خدا و شهادت خسارت دید، كه ما خوف خسارت در شهادت عالِمى بزرگوار و بزرگى متعهد و فداكار داشته باشیم. مگر فقهاى ارجمند و ائمه جمعه و جماعت والا مقام كه در صف مقدم انقلاب بودند و هستند نباید در صف مقدم شهدا و جانبازان در راه دوست باشند.

چه كسى اولى‏ به شهادت است در زمانى كه كفر بنى امیه اسلام را تهدید مى‏كرد، از فرزند معصوم پیامبر اسلام و فرزندان و اصحاب او؟ و چه كسى اولى‏ به شهادت است در عصرى كه استكبار جهانى و فرزندان خلف آن در داخل و خارج، اسلام عزیز را تهدید مى‏كنند، از امثال شهید بزرگوار ما و فقیه متعهد و فداكار اسلام شهید صدوقى عزیز- رضوان اللَّه علیه- شهید بزرگى كه در تمام صحنه‏هاى انقلاب حضور داشت و یار و مددكار گرفتاران و مستمندان بود، و وقت عزیزش صرف در راه پیروزى اسلام و رفع مشكلات انقلاب مى‏شد، و براى خدمت به خلق و انقلاب سر از پا نمى‏شناخت. هر جا زلزله مى‏شد شهید صدوقى براى ترمیم خرابیها آن قدر كه توان داشت حاضر؛ هر جا كه سیل مى‏آمد او بود كه در صف مقدم براى دستگیرى خلق خدا حاضر بود. در جبهه‏ها او و دوستان او و امثال او بودند كه هر چند یك دفعه سركشى كرده و آرامش قلب خلق اللَّه بودند. این مدعیان خدمت به خلق و قیام براى خلق كه در بیغوله‏ها خزیده و در حال انقلاب به چپاول اسلحه و مهمات بیت المال خلق فعالیت شبانه روزى نمودند، اینك كه خداوند تعالى چهره كریهِشان را آشكار كرد و دستشان را از مال و جان خلق اللَّه كوتاه نمود، چنین خدمتگزارانى را از این خلق مى‏گیرند، و چون دزدان از سوراخ درآمده و غافلگیرانه این گونه مردان فداكار براى ملت و توده‏هاى محروم را از محرومین مى‏ستانند و آن را به حساب قدرت خویش مى‏آورند و فتحى بزرگ براى خود و اربابان خود مى‏دانند، و با تمام رسوایى باز خود را براى حكومت این ملت اسلامى مهیا مى‏كنند.

غافل از آنكه هر شهادتى ملت را به هدف بزرگ نزدیكتر مى‏كند، و آنان را در پیشگاه حق و خلق رسواتر و بى‏آبروتر. ما در عین حال كه از شهادت و فقدان این بزرگان‏ خدمتگزار به اسلام و محرومین در سوگیم، از نزدیك شدن به هدف اعلا كه قطرات خون این شهیدان آن را نوید مى‏دهند، دلگرم و خرسندیم. آنچه پیش ما مطرح است هدف بزرگ و شخصیتهاى این بزرگمردان شهید است كه بحمد اللَّه هدف نزدیك و شخصیتهاى اینان بارزتر و بزرگتر مى‏شود. این جانب دوستى عزیز كه بیش از سى سال با او آشنا و روحیات عظیمش را از نزدیك درك كردم از دست دادم، و اسلام خدمتگزارى متعهد را، و ایران فقیهى فداكار، و استان یزد سرپرستى دانشمند را از دست داد؛ و در ازاى آن به هدف نهایى كه آمال این شهیدان است نزدیك شد. من به پیشگاه مقدس بقیة اللَّه الاعظم- روحى فداه- و ملت عزیز و اسلام عزیزتر تبریك و تسلیت عرض مى‏كنم و از خداوند تعالى براى آن شهید عظیم رحمت و مغفرت، و براى ملت بزرگ بویژه یزد متعهد صبر و اجر، و براى خاندان محترم این بزرگوار خصوصاً فرزند برومند عزیزش صبر جمیل و اجر جزیل، خواهانم. از خداوند متعال پیروزى اسلام و سرنگونى كفر را خواستارم.[ii]