یكی از خصوصیاتی كه درس ایشان دارد، اجازه می‌دهند شاگردها سر درس اشكال كنند. این یكی از امتیازات درسهای حوزه است كه شاگرد، جلوی استاد اشكال، سؤال و مباحثه می‌كند. این یك امتیاز بزرگی است. حضرت آقا هم سر درس، اجازه می‌دهند، فضا هم آن قدر فضای طلبگی و حوزه‌ای است كه اگر كسی اشكالی، سؤالی به ذهنش می‌آید، احساس نگرانی و ترس و اُبهت نكند و راحت بتواند آنها را مطرح كند. حضرت آقا هم به همه اجازه می‌دهند، این خیلی برای من جالب است؛ حتّی بعضی‌ها اشكالات یا سؤالهایشان خیلی هم عمیق نیست، آقا به همان هم اجازه می‌دهند كه صحبت بكند. تحقیرش نمی‌كنند، وسط حرفش نمی‌آیند. البته ممكن است در مواردی پاسخی ندهند تا مشخص می‌شود سؤال و اشكالی كه كرده، حرف عالمانه‌ای نبوده است. گاهی جلسات درس تبدیل به مناظره و مباحثه می‌شود. حضرت آقا چیزی می‌فرمایند، یك اشكال مطرح می‌شود. باز آقا می‌فرمایند، باز یك اشكال. كاملاً آزادند. راحت افراد سؤال و اشكال می‌كنند و آقا هم همین را می‌پسندند. آقا هم همین را دوست دارند. خودشان این جور فضای بحث و مباحثه و نقد و نقادی را دوست دارند. [1]