خبر شهادت آقاى مطهرى، كوتاه بود. حدود ساعت 10 شب‏]11 اردیبهشت 1358 [، در پایان جلسه شورا- كه در منزل آقاى دكتر] یدالله [سحابى در خیابان فخرآباد تشكیل شده بود، وقتى آیت الله مطهرى در حال سوار شدن به ماشین بودند، شخصى نزدیك مى‏شود و گلوله‏اى به سر ایشان شلیك مى‏كند و مى‏گریزد. كمى بعد آقاى مطهرى غرق در خون به شهادت مى‏رسد. این خبر مرا بسیار متاسف كرد؛ ایشان و من سالها بود كه با هم بودیم و به یكدیگر علاقه داشتیم.

در آن روزها، على‏رغم احتمالاتى كه در مورد ترور اعضاى شوراى انقلاب و دولت موقت- به خصوص بعد از ترور شهید قره‏نى- داده مى‏شد، تصور اینكه ایشان با توجه به آن سابقه علمى و فرهنگى، مورد تهدید باشند، خیلى دور از ذهن ما بود و دلیل اینكه این متفكر و فیلسوف اسلامى مورد سوء قصد قرار گرفته، برایمان در پرده ابهام بود. تحلیل ما این بود كه آنها استوانه‏هاى فكرى و اعتقادى مردم را نشانه گرفته‏اند، تا از این ناحیه به انقلاب ضربه بزنند.[1]                     

شهادت آقاى مطهرى براى ما سنگین بود. امام در پیامى اعلام كردند: من فرزند بسیار عزیزى را از دست دادم و در سوگ او نشستم كه از شخصیتهایى بود كه حاصل عمرم محسوب مى‏شد.[2] روز بعد هم شوراى انقلاب، جلسه فوق‏العاده‏اى براى بررسى مسأله تشكیل داد. بحث اصلى در این جلسه حمایت از نیروهاى انقلابى و جدى گرفتن بحث حفاظت بود. آقاى بهشتى معتقد بود تضعیف كمیته‏هاى انقلاب- كه آن روزها در دستور كار دولت موقت بود- زمینه ساز موفقیت ترور آقاى مطهرى شده و به همین علت خواستار توجه بیشتر به این كمیته‏ها شد.

آقاى‏]دكتر محمدجواد[باهنر هم متنى را تنظیم كرده بود كه موافقت شد به عنوان بیانیه شوراى انقلاب منتشر شود. در بخشى از این بیانیه خطاب به مردم تاكید كردیم: شوراى انقلاب با كمال قدرت براى به ثمر رساندن انقلاب مى‏كوشد و جان بر كف از هیچ توطئه‏اى نمى‏هراسد و جز به پیروزى قطعى نمى‏اندیشد كه بى شك بدان خواهد رسید. مردم نیز در گرامیداشت این عالم متفكر اسلامى و در مراسم تشییع و به خاكسپارى ایشان در تهران و قم، حقاً سنگ تمام گذاشتند و روزهایى به یادماندنى در تاریخ انقلاب به وجود آوردند.[3]