حضرت امام .....از میان حكما و عرفاى گذشته علاقه خاصى به صدر المتألهین دارد و او را فردى محقق و متخصص كه بسیارى از معارف را فهمیده و چشیده و مشكلات و مسائل را حل كرده است مى‏داند. شنیده‏ام كه روزى در درس به عنوان تجلیل از مقام این فیلسوف عارف و در رابطه با تقدیر از علم و توبیخ كوته فكران كه پیوسته درباره او سخنان ناشایست مى‏گویند چنین فرموده است: ملا صدرا و ما ادریك ما ملا صدرا؟! او مشكلاتى را كه بو على به حل آن‏  در بحث معاد موفق نشده بود حل كرده است.

ایشان براى محقق میرداماد نیز احترامى بس عظیم قائل بودند و نام او را هرگز بدون القاب سامیه در تألیفاتشان نیاورده‏اند. در یكى از تابستانها كه حوزه علمیه قم تعطیل مى‏شود به دیدار فامیل به خمین رفته و تعطیلات تابستانى را در آنجا گذرانده‏اند در آنجا كتاب القبسات محقق میرداماد را كه نیمى از مباحث آن كتاب مربوط به حدوث و قدم است مطالعه كرده و تصمیم مى‏گیرند كه در همان سال تحصیلى این كتاب را براى عشاق حكمت و فلسفه تدریس كنند. در عالم رؤیا مرحوم داماد را مى‏بینند، محقق مرحوم اظهار مى‏كند كه من راضى نیستم كتاب مرا تدریس كنید. پس از مشاهده این رؤیا از خواب بیدار مى‏شوند و در فكر و تأمل فرو مى‏روند كه چرا سید به تدریس كتابش راضى نیست؟ پس از تأمل و تمركز حواس باطنى به خاطرشان مى‏رسد كه مرحوم میرداماد در میان توده مردم و قاطبه اهل علم از عظمت و احترام خاصى برخوردار است و تدریس كتاب او به واسطه عدم آمادگى و شایستگى لازم برخى از متعلمین سبب مى‏شود كه مشتى افراد نادان كه از آن حقایق آگاهى صحیحى ندارند اسائه ادبى به ایشان كنند و مقام شامخ آن بزرگوار در انظار كاسته شود.[1]