ابولهب مرد ثروتمند و پولدار و پول پرستی بوده و معلوم می شود خیلی تكیه اش روی پول و
ثروتش بوده كه قرآن می فرماید:
ما أَغْنی عَنْهُ مالُهُ وَ ما كَسَبَ یعنی مال و ثروتش او را سودی
نبخشید و سودی نخواهد بخشید. هنوز ابولهب زنده است كه این آیات قرآن نازل شده، چون
سوره «
تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ » در مكه نازل شد و ابولهب در وقتی كه رسول اكرم در مكه بودند زنده
بود و حتی در لیلة المبیت- یعنی شبی كه پیغمبر اكرم از مكه به طرف مدینه هجرت فرمودند،
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 822
آمدند به غار ثور و امیرالمؤمنین علی علیه السلام را در جای خودشان خواباندند و قریش اجتماع كردند
كه شبانه بریزند به سر پیغمبر و حضرت را دسته جمعی بكشند- ابولهب روی همان عِرق و تعصب
خویشاوندی مانع شد؛ گفت: نه، شب نریزیم، خانه ای است كه زن در آن است، ولی خانه را
محاصره می كنیم كه بیرون نرود، صبح می ریزیم به خانه. صبح وقتی كه داخل خانه رفتند دیدند كه
پیغمبر نیست و علی به جای او خوابیده.
تا جنگ بدر هم كه در سال دوم هجری واقع شد باز ابولهب زنده بود. در جنگ بدر شركت
نكرد ولی جزو ثروتمندانی بود كه به تجهیزات جنگ كمك كرد. در مكه منتظر بود كه خبر شكست
پیغمبر برسد چون تجهیزات مكّیها و قُرَشیها نسبت به تجهیزات پیغمبر خیلی برتری داشت و
مطمئن بودند كه كار پیغمبر را یكسره خواهند كرد. منتظر بود كه سر پیغمبر را بیاورند كه خبر رسید
قریش شكست مفتضحی خوردند و هفتاد نفر از سران قریش كشته شدند و حدود هفتاد نفر اسیر
گرفته شدند و اینها خائبا خاسرا برگشتند. می گویند ابولهب از غصه تقریبا دق كرد. نوشته اند
بیماری عَدَسه
[1]- كه ظاهرا بیماری جلدی نظیر آبله بوده- گرفت و بدنش عفونت پیدا كرد و در
همان حال مرد، و چون بیماری اش را مسری می دانستند كسی به طرفش نمی رفت و او را در گوشه
دوری انداخته بودند و به وضع بد و فلاكت باری به دَرَك واصل شد و كسی جرأت نمی كرد به
طرف جنازه اش برود كه آن را دفن كند. رفتند از سیاهها اجیر گرفتند
[2]، آنها رفتند آن بدن متعفن را
برداشتند و زیر خاك كردند.
ولی این سوره در خود مكه نازل شد و ابولهب و زنش فوق العاده به واسطه نزول این سوره
ناراحت شدند و از آن به بعد تقریبا ماستها را كیسه كردند و سایر افراد قریش هم ترسیدند؛ دیدند
وقتی كه این جور جمله های آهنگ دار پر معنا بیاید، دیگر آبرو برای اینها باقی نمی ماند.
فرمود:
سَیَصْلی ناراً ذاتَ لَهَبٍ. (این، دنیای اوست كه بدبخت و بیچاره خواهد شد) و در آینده
و قیامت به آتشی وارد خواهد شد ملتهب، آتشی ذاتَ لَهَب، صاحب التهاب. خودش ابولهب است،
پدر التهاب و اشتعال است، به آتشی وارد خواهد شد كه آن آتش هم مشتعل و ملتهب است.
[1] - . [عدسه: آبله وبایی لغت نامه دهخدا. ]
[2] - . پولی به بعضی از سیاهها- كه آنها نسبت به مردم مكه وحشی بودند و واقعا هم وحشی بودند- دادند و آنها را اجاره كردند.