وَیْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ. `اَلَّذِی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ. `یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ. `كَلاّ لَیُنْبَذَنَّ فِی اَلْحُطَمَةِ. `وَ ما أَدْراكَ مَا اَلْحُطَمَةُ. `نارُ اَللّهِ اَلْمُوقَدَةُ. `اَلَّتِی تَطَّلِعُ عَلَی اَلْأَفْئِدَةِ. `إِنَّها عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ. `فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ [1].

این سوره مباركه كه باز از سور مكیه است به نام سوره «هُمَزَه» معروف است و خوانده می شود. در این سوره با یك لحن بسیار شدید و كوبنده ای یك عیب اخلاقی بزرگ مورد نكوهش قرار گرفته است در حالی كه ریشه آن عیب بزرگ هم- كه غالبا ریشه اش همین است- ارائه داده شده و آنگاه مجازات آن در عالم آخرت كه از سنخ خود این عمل ناشایسته است ذكر شده است. آن عیب و آن خلق بد چیزی است كه در اینجا با تعبیر هَمْز و لَمْز بیان شده است. «هُمَزَه» و «لُمَزَه» به اصطلاح ادبی صیغه مبالغه است. «همزه» یعنی افراد كثیر الهمز و «لمزه» یعنی افراد كثیر اللمز. «هَمْز» و «لَمْز» دو معنی نزدیك به یكدیگر دارد و این طور معانی گاهی با هم یكی می شوند كه هر دو مؤكّ- ِد یكدیگرند.

[1] - . همزه/1- 9.