كَلاّسخن مگو، یعنی این قسمت را كه این چگونه است دیگر رها كن، عاقبتش را بگو.
لَیُنْبَذَنَّ فِی
اَلْحُطَمَةِمحقّقا ( «لام» لام تأكید و قسم است) چنین فردی نَبْذ خواهد شد. «نَبْذ» به دور افكندن
است. وقتی می گویند «نَبَذَهُ وَراءَ ظَهْرِهِ» یعنی انداخت پشت سرش.
لَیُنْبَذَنَّ تحقیقا و مؤكَّدا به دور
انداخته خواهد شد، ولی در كجا؟ در یك جایی كه این را خرد و خمیر می كند:
فِی اَلْحُطَمَةِ. «حُطَمَة»
از ماده «حَطْم» است. «حَطْم» یعنی شكستن، شكستنی از قبیل شكستن یك چوب یا گیاه خشك.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 776
گیاه خشك را حُطام می گویند، از باب اینكه چون خشك شده است، با اندك فشاری كه رویش
بیاورند خرد و شكسته می شود. این در یك جایگاهی پرت خواهد شد كه كاملا شكسته بشود.
همیشه گفته ایم كه عذاب اخروی تجسم عمل دنیاست و گفتیم ریشه اصلی «هَمْز» شكستن
است. این كسی كه در دنیا اینچنین مردم را می شكند در آنجا آنچنان شكسته می شود.
بعد می فرماید:
وَ ما أَدْراكَ مَا اَلْحُطَمَةُچه می دانی تو كه حطمه چیست؟ ! ما حالا برایت
تعریف می كنیم كه حطمه چیست. اینجا تعبیری در قرآن آمده كه برای اهل حكمت و اهل عرفان
موضوع تحقیق و بحث شده است. در اینجا خدا از یك آتشی در قیامت خبر می دهد كه با آتشهای
دیگری كه غالبا خبر داده است تفاوت می كند. می فرماید:
نارُ اَللّهِ اَلْمُوقَدَةُآتش افروخته شده خدا
اَلَّتِی تَطَّلِعُ عَلَی اَلْأَفْئِدَةِآن آتشی كه طلوع می كند و اشراف پیدا می كند بر قلبها، بر دلها، بر روحها.