نكته ای بسیار عالی در این آیه ذكر شده. انسان یك فطرت خدادادی دارد كه سرمایه بزرگ انسان
است و خصلت سرمایه بزرگ این است كه همین طوری كه برای انسان امكانات بزرگ به وجود
می آورد و ممكن است سودهای بزرگ را برای او تأمین كند، ورشكستگی اش هم خیلی بزرگ
است. یك آدمی كه تمام سرمایه اش پنجاه هزار تومان است او هیچ وقت ده میلیون ورشكست
نمی شود. ولی آدمی كه سرمایه اش ده میلیون است، ده میلیون یا بیست میلیون ورشكست می شود.
انسان فطرت كمال جویی دارد و این سرمایه بزرگی است و باید هم باشد. كمال جویی انسان این
است كه واقعیت و حقیقت خودش را افزایش بدهد، خودش را و آنچه كه خود واقعی اش هست
نمو و رشد بدهد.
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكّاها [1]. اصل معنای تزكیه رشد دادن است، رشد دادنِ توأم با پاكی از
آلودگیها. راجع به جامعه می فرماید:
هُوَ اَلَّذِی بَعَثَ فِی اَلْأُمِّیِّینَ رَسُولاً مِنْهُمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ
یُزَكِّیهِمْ. . . [2]پیغمبر آمده كه جامعه را تزكیه كند یعنی رشد بدهد و كمال ببخشد.