تاریخ گواهی می دهد- نه فقط تاریخ صدر اسلام، بلكه الی زماننا هذا وضع همین طور است- كه
بیّنه اسلام قرآن است؛ چون پیغمبر هم بالاخره یك شخص بود و از دنیا رفت و برای مردمی كه
پیغمبر را ندیده و حضور او را درك نكرده اند پیغمبر یك شخصیت تاریخی است. اسلام را قرآن
نگهداری می كند.
این است كه می فرماید: آن بیّنه پیغمبر بود كه قرآن را تلاوت می كرد. بیّنه همین بود. قرآن
می خواهد بگوید: اینها با اینكه خیلی به عقاید خودشان دلبستگی داشتند ولی در عین حال فطرت
پاكی داشتند به طوری كه اگر بیّنه ای پیدا می شد حاضر بودند از آن عقاید دست بردارند. بیّنه پیدا
شد و دست برداشتند.
البته عرض كردم كه «مِنْ» تبعیضی است؛ یعنی كافرانی از اهل كتاب و از مشركین، نه همه
اهل كتاب و نه همه مشركین.