كلمه «قَیِّم» (یا «قَیِّمَة» كه در آیه بعد آمده) در آیات زیادی از قرآن آمده. در اول سوره كهف «قیّم»
صفت برای خود قرآن آمده، می فرماید:
اَلْحَمْدُ لِلّهِ اَلَّذِی أَنْزَلَ عَلی عَبْدِهِ اَلْكِتابَ وَ لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً. `قَیِّماً لِیُنْذِرَ بَأْساً شَدِیداً. . . [1]. در چند آیه دیگر «قیّم» صفت برای «دین» آمده. در سوره روم آمده:
فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ اَلْقَیِّمِ [2]. در جای دیگر این سوره آمده:
فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ حَنِیفاً فِطْرَتَ اَللّهِ اَلَّتِی
فَطَرَ اَلنّاسَ عَلَیْها لا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اَللّهِ ذلِكَ اَلدِّینُ اَلْقَیِّمُ . . .
[3].
بنابراین به خود قرآن می شود گفت قیّم، به اصل دین هم می شود گفت قیّم، به آیات و محتوای
ورقه های قرآن نیز می شود گفت قیّم.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 707