ربی كه خالق است هیچ وقت چیزی را برای خودش نمی خواهد، یعنی محال است كه چیزی را
برای خودش بخواهد. البته این گونه نیست كه خدا كه چیزی را برای خودش نمی خواهد نظیر
انسانی است كه عزت نفس دارد و چون عزت نفس دارد گذشت دارد و از بس شریف و بزرگوار
است چیزی را كه به آن نیاز دارد، برای خودش نمی خواهد و برای دیگران می خواهد. مسئله خدا،
خالق كل و رب كل، بالاتر از این حرفهاست. این گونه نیست كه خدا چیزی برای خودش
نمی خواهد چون خیلی بزرگوار است، بلكه اصلا محال است چیزی برای خودش بخواهد، چون
غنیِّ علی الاطلاق است. چیزی را برای خود خواستن، فرع بر نیاز است. گذشت كردن هم فرع بر
نیاز است؛ اینكه كسی از چیزی گذشت می كند به این معناست كه در زمینه ای نیاز دارد و گذشت
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 672
می كند. این مفاهیم همه مفاهیم بشری است. مثلا ایثار برای انسان یك خُلق بسیار عالی است:
وَ
یُؤْثِرُونَ عَلی أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ [1]. اینكه انسان در عین اینكه به چیزی احتیاج دارد
دیگران را بر خود مقدم بدارد خُلق انسانی عالی و بزرگی است؛ ولی در مورد خدا چطور؟ اصلا آیا
در مورد خدا ایثار فرض می شود؟ در مورد خدا ایثار محال است، چون ایثار فرع بر نیاز است. پس
مسئله بالاتر از این است.
این است كه آنچه خدای متعال برای بندگان و مخلوقاتش می خواهد محال است كه غیر از
جود و خیر و رحمت و كمال باشد.
بنابراین عبودیت خدای متعال نمی تواند چیزی غیر از این باشد كه انسان در همان مسیر كمال
خودش حركت كند؛ یعنی آنچه خدا می خواهد و راهنمایی می كند مسیر كمال و سعادت خود
انسان است.