بعضی گفته اند «دین» در قرآن به چهار معنا استعمال شده، ولی ظاهرا در سه مورد بیشتر استعمال
نشده. در مورد اول «دین» مفهوم عبادت و خضوع و فروتنی را دارد. مثل جاهایی كه در قرآن
می فرماید:
مُخْلِصِینَ لَهُ اَلدِّینَ [1]؛ یعنی اخلاص می ورزند در خضوع در حضور پروردگار و در
عبادت و اطاعت و تسلیم امر او.
معنی دوم «دین» همان است كه ما بیشتر به كار می بریم، یعنی یك نظام و ایدئولوژی كه
دارای یك سلسله عقاید و بینشها و شناختهاست درباره جهان، خدا، انسان و جهان دیگر، و نیز
مشتمل است بر یك سلسله دستورها برای رفتار در زندگی فردی و اجتماعی و اینكه چگونه باید
بود و چگونه باید زیست. خلاصه دین یعنی آن دستگاه عظیمی كه ما احیانا به آن می گوییم
شریعت. «دین» به این معنا هم در قرآن آمده:
إِنَّ اَلدِّینَ عِنْدَ اَللّهِ اَلْإِسْلامُ [2]،
إِنَّ اَللّهَ اِصْطَفی لَكُمُ اَلدِّینَ
فَلا تَمُوتُنَّ إِلاّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ [3].
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 643
گاهی هم «دین» به معنی خود قیامت یعنی جزا (اعم از پاداش و كیفر) آمده است.