یك مثال بازاری عرض كنم. سرمایه بزرگ همان طور كه امكان سود بزرگ را ایجاد می كند امكان
سقوط بزرگ را هم ایجاد می كند. مثل پله های نردبان است. انسانی كه یك پله از نردبان بالا رفته
اگر بیفتد خطر زیادی ندارد. كسی كه دو پله بالا رفته، از نفر اول بیشتر بالا رفته ولی خطر افتادنش
هم بیشتر است. كسی كه تا آخرین پله بالا رفته و فقط یك قدم مانده كه پایش را روی پشت بام
بگذارد، از همه بیشتر بالا رفته، ولی به همان دلیل كه یك قدم بیشتر تا مقصد فاصله ندارد خطر
سقوطش هم بیشتر است و اگر بیفتد احتمال خونریزی مغزی و مردن دركار است.
سرمایه های خیلی بزرگ اگر سود كند سودش میلیونها دلار است، ولی اگر هم ورشكست كند
به خاك می نشاند، نه تنها خود شخص را بلكه گروههایی را به خاك می نشاند.
انسان كه با این استعداد بزرگ آفریده شده است، یا تا اعلی علّیین بالا می رود و یا تا اسفل
سافلین [پایین ] می رود؛ چون راه دور است و سرمایه زیاد، و علاوه بر این، اساسی ترین
سرمایه اش اختیار و آزادی او برای انتخاب راه است.
لهذا بعد از اینكه می فرماید: «ما انسان را در نیكوترین قوامها آفریدیم» می فرماید:
ثُمَّ رَدَدْناهُ
بعد ما او را برگرداندیم. خود كلمه «
رَدَدْناهُ » این معنی را می رساند كه انسان را بالا بردیم ولی یك
وقت هم هست كه از آن بالا او را برمی گردانیم.