قبل از بیان آن مطلب، مطلبی را عرض می كنیم. مفسرین در مورد تین و زیتون- كه ما گفتیم نام دو
میوه اند- احتمال دیگری هم داده اند كه احتمال بدی نیست و آن این است: در همان سرزمین
پیامبران، یعنی فلسطین، دو كوه دیگر هست كه یكی به نام «تین» یا «تینا» معروف است و دیگری
به نام «زیتون» یا «زیتا» ، و در اینجا مقصود از تین و زیتون، آن دو كوه است.
در یك حدیث از ابن عباس نقل شده كه در اینجا مقصود همان انجیر و زیتون معمولی است
و در حدیث دیگری آمده كه مقصود دو كوه است كه به اعتبار اینكه در یكی از این دو كوه درخت
انجیر زیاد است و در دیگری درخت زیتون، این دو كوه به نام انجیر و زیتون نامیده شده اند.
اگر ما احتمال دوم را بگیریم پس هر چهار قَسم، قسم به محل است، منتها چهار محل مقدس؛
چون كوه تین و كوه زیتون هم به انبیا تعلق داشته است. بنابراین دو سوگند به دو محل خورده شده
به اعتبار اینكه سرزمین انبیا بوده بدون اینكه اختصاص به نبی خاص داشته باشد، و دو سوگند
دیگر به دو سرزمینی خورده شده كه به دو نبی خاص تعلق دارد، یعنی طور سینین و بلد امین.
ولی بیشتر مفسرین گفته اند: «مقصود از تین و زیتون همان دو میوه معروف است» و این، وجه
خاصی دارد كه عرض خواهم كرد.