ما باید ببینیم قرآن راجع به دردها، رنجها و آرزوهای پیغمبر چه فرموده. پیغمبر از چه چیزی رنج
می برده و قهرا چه آرزوهایی داشته؟ در سوره كهف می فرماید:
فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ عَلی آثارِهِمْ إِنْ
لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا اَلْحَدِیثِ أَسَفاً [1]. از این آیه می توان فهمید كه پیغمبر از چه چیزهایی رنج می برده و
آرزوهایش حول چه چیزهایی دور می زده. خدا به پیغمبر می گوید: تو مثل اینكه داری خودت را
تلف می كنی به خاطر اینكه اینها هدایت نمی شوند و ایمان نمی آورند. تو كأ نّه می خواهی خودكشی
كنی كه اینها ایمان نمی آورند. پیغمبر این مقدار عنایت و آرزو داشت كه مردم هدایت بشوند و از
هدایت نشدن آنها رنج می برد.
آیه دیگر:
لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْكُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ
رَحِیمٌ [2]پیامبری از خود شما، از جنس خود شما، از میان خود شما به سوی شما آمده است كه
بدبختیهای شما، دردهای شما، رنجهای شما، مشقتهای شما او را رنج می دهد و وقتی كه بدبختی
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 612
شما را می بیند رنج می كشد. پس اینجا قرآن نشان می دهد كه رنج پیغمبر از چه چیزی است.
حَرِیصٌ عَلَیْكُمْ درباره شما حرص دارد. تعبیر عجیبی است. آدمی كه حرص مال دنیا پیدا می كند،
غیر از پول هیچ چیز دیگری نمی شناسد. قرآن می گوید: این پیغمبر برای هدایت شما حرص
می ورزد؛ یعنی تمام آرزوهایش در نجات دادن شما تجسم پیدا كرده.
بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ نسبت
به مؤمنان مهربان است، مترحّم است، رحمت دارد.
این آیات نشان می دهد كه پیغمبر از چه چیزی خشنود می شود و از چه چیزی ناخشنود. پس
این وعده كه می گوید: «ای پیغمبر! خدا آنقدر به تو بدهد كه خشنود شوی» به این معناست كه خدا
آنقدر تو را وسیله هدایت و نجات مردم در دنیا قرار خواهد داد (و همان عین وسیله شفاعت واقع
شدن در آخرت است) كه تو به آرزویت برسی.