این است كه قرآن بعد از اینكه از پراكندگی نیروها سخن می گوید، مسئله ایمان و آنچه را كه از
لوازم ایمان است (یعنی اعطاء و تقوا) به میان می آورد و می فرماید:
فَأَمّا مَنْ أَعْطی اما آن كه ببخشد و اعطاء كند. اعطاء در مقابل بخل است. بعضی خیال می كنند
برای اینكه وجود خودشان را كامل كنند و بزرگ شوند باید مرتبا جمع كنند و به اصطلاح نَمی
[پس ندهند، ] در صورتی كه نظام عالم برعكس است؛ در نظام عالم هرچه شما بخشنده تر باشید
بهتر فیض می گیرید.
فَأَمّا مَنْ أَعْطی آن كه اعطاء كند. نمی گوید چه چیزی اعطاء كند؛ یعنی اعطای
مال كند در جای خود، اعطای علم كند در جای خود، اعطای كمكهای بدنی كند در جای خود. لذا
متعلَّق ذكر نكرده و مقصود مطلقِ اعطاء است.
وَ اِتَّقی *عظمت الهی را هم همیشه در نظر بگیرد، تقوای الهی داشته باشد.
وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنی و به
نیكوترین اندیشه ها ایمان داشته باشد.
فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْری چنین كسی، كارش را روی غلتك
می اندازیم و آماده می كنیم او را برای آسانترین طریقها. پیغمبر فرموده: هر كسی كه تمام همتهایش
منحصر بشود به یكی، خدا سایر همومش را هم درست می كند
[1].
[1] - . مكارم الاخلاق، ص 469.