إِنَّ عَلَیْنا لَلْهُدی . اول عرض كردیم كه لازمه
إِنَّ سَعْیَكُمْ لَشَتّی این است كه خدای متعال به لطف و
عنایت خودش آن راهی را كه از آن به «صراط مستقیم» تعبیر می شود، به مردم ارائه بدهد و
بنمایاند؛ یعنی پیغمبرانی مبعوث كند كه راهنمای انسان باشند. چرا انسان در نماز می گوید:
«اِهْدِنَا
اَلصِّراطَ اَلْمُسْتَقِیمَ» ؟ این
اِهْدِنَا اَلصِّراطَ اَلْمُسْتَقِیمَ متضمن این معناست كه انسان موجودی است كه
امكان رفتن از راههای مختلف را دارد، آنوقت می گوییم: خدایا ما را بر راه راست بدار!
وَ إِنَّ لَنا لَلْآخِرَةَ وَ اَلْأُولی دنیا و آخرت مال ماست. ما كه هدایت می كنیم، اختیار همه چیز هم
با ماست. بنابراین تضمینش هم با ماست، ضامنش هم خودمان هستیم.
فَأَنْذَرْتُكُمْ ناراً تَلَظّی انذار می كنم شما را ای انسانها از آتشی برافروخته. از آن راهها نروید كه
به آنجا می رسید!
لا یَصْلاها إِلاَّ اَلْأَشْقَی به این آتشها نمی رسد (بلكه از نرسیدن بالاتر است: به این آتشها
نمی چسبد، یعنی ملازم این آتش نمی شود) مگر شقی ترین. انسان هر محرومیتی را برای خودش
بدبختی تلقی می كند. مثلا مالش از بین می رود، می گوید بدبخت شدم. آبرویش می ریزد، می گوید
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 597
بدبخت شدم. بچه اش می میرد، می گوید بدبخت شدم. عضوی از اعضای بدنش از بین می رود مثلا
چشمش كور می شود، می گوید بدبخت شدم. درست است، اینها همه بدبختی است، ولی
بدبخت ترین كیست؟ بدبخت ترینْ آن آدمی است كه در نهایت امر كارش به شقاوت كشیده، والاّ در
مقایسه با او چیزهای دیگر بدبختی نیست.
لا یَصْلاها إِلاَّ اَلْأَشْقَی. `اَلَّذِی كَذَّبَ وَ تَوَلّی آن كه تكذیب كرد و چون تكذیب كرد پشت هم كرد.
وَ سَیُجَنَّبُهَا اَلْأَتْقَی. اما آنهایی كه اتقی هستند، یعنی مصداق
«فَأَمّا مَنْ أَعْطی وَ اِتَّقی . `وَ صَدَّقَ
بِالْحُسْنی » هستند، آنها دوركرده می شوند از این آتش برافروخته.
اَلَّذِی یُؤْتِی مالَهُ یَتَزَكّی او كه
معطی است و از مال خود می دهد برای اینكه خود را پاكیزه كند و خود را رشد و نمو بدهد. وصلی
الله علی محمد و آله الطاهرین.
باسمك العظیم الاعظم الاعزّ الاجلّ الاكرم یا اللّه. . .
پروردگارا ما را بیامرز، دلهای ما را به نور ایمان منوّر بگردان، نیتهای ما را خالص بفرما.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 598