امام باقر علیه السلام تشریف بردند به عیادت جابر بن عبداللّه انصاری صحابه بزرگ پیغمبر اكرم كه پیر
شده بود و اواخر عمرش بود. فرمود: جابر حالت چطور است؟ عرض كرد: یابنَ رسولِ اللّه در
حالی هستم كه فقر را بر غنا و بیماری را بر سلامت و مرگ را بر زندگی ترجیح می دهم. حضرت
فرمود: ولی ما اهل بیت چنین نیستیم. ما هر چه خدا برایمان بخواهد همان را دوست داریم. هر چه
خدا به ما بدهد ما به وظیفه مان در مورد آن عمل می كنیم. اگر خدا به ما ثروت بدهد همان را
دوست داریم، اگر فقر بدهد همان را دوست داریم و اگر سلامت یا بیماری بدهد همان را دوست
داریم.
اِرْجِعِی إِلی رَبِّكِ باز گرد به سوی پروردگارت. اصلا محشور شدن، بازگشت به سوی
خداست.
راضِیَةً مَرْضِیَّةًتو كه مطمئنی و طمأنینه و آرامش داری قهرا راضی و خرسند از
پروردگارت هستی و تو كه از خدا راضی هستی خدا هم از تو راضی است. راضی بودن خدا از
انسان لازمه راضی بودن انسان از خداست، چون انسان آنوقت از خدا راضی است كه به معنای
واقعی كلمه عبد باشد و وقتی انسان به معنی واقعی كلمه عبد خدا بود خدا هم از او راضی است.
دلیل بر این كه این «راضیةً» از عبودیت است آیه بعدی است:
فَادْخُلِی فِی عِبادِی پس داخل
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 546
شو در زمره عباد و بندگان من. تو مانند یك بنده زندگی كردی، تو یك بنده حق پرست بودی و
غیر حق را نپرستیدی، پس داخل شو در زمره كسانی كه آنها هم مانند تو همه بندگان من اند.
وَ اُدْخُلِی جَنَّتِی و در بهشت من وارد شو. گفته اند این «بهشت من» بهشت خاصی است كه
متعلق به بندگان خاص است كه برای ما غیر قابل تصور است و نعمتهای مادی نمی تواند آن را
توضیح دهد و توجیه كند.