موسی بن عمران در همان اول بعثت و مأموریتش وقتی كه می آید در وادی سینا و در آن جا به او
اعلام می شود كه ای موسی تو پیغمبر هستی و آن داستان وادی ایمن رخ می دهد، همین كه به او
می گویند برخیز برو به طرف فرعون (
اِذْهَبْ إِلی فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغی [1]*) احساس می كند كه یك بار
بسیار سنگینی به دوش او گذاشته اند؛ از دعاها و خواسته هایی كه آن جا عرضه می دارد معلوم
می شود:
رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی پروردگارا شرح صدر به من بده، یعنی حوصله فراوان. می فهمد كه
این كار حوصله می خواهد، چقدر هم حوصله می خواهد!
وَ یَسِّرْ لِی أَمْرِی كار را بر من آسان كن.
چقدر احساس سختی می كرده!
وَ اُحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی گره را از زبان من بردار. این جمله یعنی
چه؟ آیا به این معنی است كه بیان من را آنقدر رسا و فصیح كن كه بتوانم مقصد خودم را درست به
مردم بگویم، یا به من جرأت و شهامتی بده كه صریح و قاطع باشم، حقایق را كه باید بگویم بدون
هیچ لكنتی و بدون هیچ ترسی و بدون هیچ پرده پوشی بگویم.
یَفْقَهُوا قَوْلِی بفهمند من چه می گویم.
وَ اِجْعَلْ لِی وَزِیراً مِنْ أَهْلِی. `هارُونَ أَخِی . خدایا این مسئولیت سنگین است، معاون برای من قرار
بده؛ پیشنهاد می كنم برادرم هارون را معاون و كمك من قرار بده.
اُشْدُدْ بِهِ أَزْرِی پشت من را به
برادرم محكم كن.
وَ أَشْرِكْهُ فِی أَمْرِی او را در این كار با من شریك بگردان.
كَیْ نُسَبِّحَكَ كَثِیراً. `وَ
نَذْكُرَكَ كَثِیراً [2]. این درباره موسی.
درباره رسول اكرم در سوره
یا أَیُّهَا اَلْمُزَّمِّلُ می فرماید:
إِنّا سَنُلْقِی عَلَیْكَ قَوْلاً ثَقِیلاًما
عن قریبٍ
[3]یك سخن سنگین به عهده تو خواهیم گذاشت. ما القاء خواهیم كرد به تو سخنی
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 510
سنگین؛ باری سنگین به دوش تو خواهیم نهاد.
این است كه انسان می فهمد كه آن هدایتِ به معنی واقعی فوق العاده دشوار است چه دشواری!
آنوقت آدم می فهمد كه ما چقدر این را ساده می گیریم! یك كسی كه چهار كلمه ضَرَبَ زیدٌ خوانده،
چهار كلمه عربی خوانده و یك كَمكی می تواند از كتابهای عربی استفاده كند، بعد دیگر یك عبا و
عمامه و نعلین برایش كافی است كه مبلّغ اسلام باشد. حالا كه دیگر از این هم بالاتر شده، آن
ضَرَبَ زیدٌ را هم نمی خواهد؛ حتی آیه های قرآن را هم درست بلد نیستند تلاوت كنند، جمله های
حدیث را اصلا كج و كوله می خوانند، اِعرابش را هم غلط می خوانند؛ حالا دیگر همه شده اند مبلّغ
اسلام و نویسنده برای اسلام!
اینجا می فرماید:
وَ نُیَسِّرُكَ . خطاب به پیغمبر است. بعد از آنكه پیغمبر به رسالت مبعوث شده،
باز می فرماید:
وَ نُیَسِّرُكَ لِلْیُسْری ما تو را می سازیم، آنچنان می سازیم كه آسان ترین و سهل ترین
راهها را برای هدایت و تبلیغ مردم بپیمایی، از نزدیك ترین راهها وارد بشوی. بعد از این می فرماید:
فَذَكِّرْ. اول فرمود:
سَبِّحِ اِسْمَ رَبِّكَ اَلْأَعْلَی كه عرض كردیم آن خودش ادب تبلیغ بود؛ بعد فرمود:
سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسی ،
وَ نُیَسِّرُكَ لِلْیُسْری ، بعد از همه اینها، حالا ما به تو می گوییم برو و متذكر كن
مردم را، تذكر بده به مردم، بیدار كن مردم را. تذكر در موردی گفته می شود كه می خواهد مردم را از
غفلتها و بی خبری ها به یاد و یادآوری وارد كند.
فَذَكِّرْپس به یاد بینداز مردم را، یادآوری كن مردم
را.
[3] - . كه معنای آینده هم ندارد.