اینجا مقدمه ای عرض بكنم و آن اینكه وقتی حقیقتی بر انسان عرضه می شود گاهی او آن حقیقت
را نمی پذیرد و زیر بار نمی رود، این یك مطلب است، و گاهی با آن حقیقت مبارزه می كند كه
مطلب دیگری است. مبارزه با یك حقیقت هم شكلهای زیادی دارد؛ یكی از مؤثرترین آنها در
توده مردم (عامه مردم كه كمتر اهل منطق هستند) مبارزه از طریق هو كردن و مسخره كردن و
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 459
تحقیر كردن است؛ اثر این كارها از اثر هر نوع مبارزه ای
[1]بیشتر است. به هر نسبت كه انسان از
نظر فكری قویتر و نیرومندتر باشد و استقلال فكری بیشتری داشته باشد، كمتر تحت تأثیر این امور
قرار می گیرد، ولی چنین افرادی نوادری هستند كه تحت تأثیر تلقین و تشویق و تخطئه و مسخره
كردن های دیگران قرار نمی گیرند. اینها- به تعبیر امام صادق- مثل آن كسی هستند كه وقتی در
دستش گوهری است، اگر تمام مردم بگویند: «این گردو چیست كه در دست گرفته ای؟ ! » اعتنا
نمی كند و وقتی در دستش گردویی است، اگر همه مردم بگویند: «به به، چه گوهری در دست
گرفته ای! » باز هم اعتنا نمی كند و گول حرف مردم را نمی خورد.
[1] - . مثل مبارزه با شمشیر و سلاح و برهان و منطق و امثال اینها.