شهادت ابا عبد اللّه را ببینید. انسان طبعا از بازگو كردن مرگ لذت نمی برد. اگر یك مرگ، عادی
باشد، انسان یكی دو بار بشنود، خسته می شود و نمی خواهد بشنود ولو آن طرف را خیلی دوست
داشته باشد و برایش عزیز باشد. مثلا این كه فلان كس تب كرد و دمای بدنش 41 درجه بود و
هذیان می گفت و دهانش بوی تعفن داشت و شكمش چنین بود. . . انسان یك دفعه بشنود، دفعه دوم
اصلا رغبت ندارد كه بشنود.
ولی چرا شهادت اباعبداللّه در همان حالی كه برای انسان رقّت آور است زیبا و باشكوه است
و یك نوع لذتی از آن می برد، از آن لذتهایی كه انسان از مشاهده عظمت (وقتی خودش را در
مقابل یك عظمت می بیند) برایش حاصل می شود. لهذا اگر انسان صد بار هم شنیده باشد، باز وقتی
كه می شنود مثل این كه چیز تازه ای شنیده است. این است كه می فرماید: فَقَتْلُ امْرِیٍبِالسَّیْفِ فِی اللّهِ
اَجْمَلُ. اولا كشته شدن با مردن خیلی فرق می كند. ثانیا كشته شدن ها هم فرق می كند. یك وقت
انسان كشته می شود چون اتومبیل او را زیر می گیرد، و یك وقت كشته شدن در میدان جنگ است،
با شمشیر و در عالم مردانگی. مرگ اگر فی اللّه باشد و به صورت قتل و با شمشیر باشد (مرگ
سرخ باشد) این دیگر زیباترین مرگهاست. فَقَتْلُ امْرِیٍبِالسَّیْفِ فِی اللّهِ اَجْمَلُ. این جمله ها خیلی
عجیب است.
این است كه ما می بینیم شهادت ابا عبداللّه علیه السلام واقعا عظمت دارد. آیا این عظمت نیست كه
یك مرد [چنین حالی داشته باشد كه ] به قول آن راوی: وَ اللّهِ مارَاَیْتُ مَكْسورا
[1]قَطُّ قَدْ قُتِلَ وُلْدُهُ وَ
اَهْلُ بَیْتِهِ وَ اَصْحابُهُ، اَرْبَطَ جَأْشا مِنْهُ
[2]. ما شكسته دلی و مصیبت زده ای در عالم مانند او ندیده ایم كه
در یك روز فرزندانش و اهل بیت و خاندانش
[3]كشته شده باشند و در همان حال مثل كوه [آرام و
متین باشد. ] به تنهایی حمله می كرد و دشمنان مثل گله روباه كه در جلو شیر قرار بگیرند فرار
می كردند. مقدار زیادی آنها را تعقیب می كرد ولی خیلی جلو نمی رفت، چون نمی خواست از خیمه
خاندانش دور باشد. قبلا به اهل بیت سپرده بود كه از خیمه ها بیرون نیایید و آنها هم بیرون
نیامدند. نقطه ای را انتخاب كرده بود كه از آن نقطه صدای مباركش به خیمه ها می رسید. حضرت
كه می رفت و برمی گشت و می دانست كه اهل بیتش می دانند كه او شهید می شود، برای این كه آنها
مطمئن باشند كه هنوز حسین زنده است، به آن نقطه كه برمی گشت صدای مباركش را بلند می كرد:
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 421
لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِیِّ الْعَظیم كه آنها وقتی این صدا را می شنیدند آرام می گرفتند. چقدر
عظمت دارد! چقدر شكوه دارد! در آن آخرین لحظات «فَوَقَفَ لِیَسْتَریحَ ساعَةً» توقف كرد یك
قدری استراحت و رفع خستگی كند. اول، سنگی به پیشانی مباركشان می رسد، حضرت خونها را
پاك می كند، بعد تیری می رسد، دیگر تاب ایستادن روی اسب را ندارد. در همان حال صدا می زند:
بِسْمِ اللّهِ وَ بِاللّهِ وَ عَلی مِلَّةِ رَسولِ اللّهِ، رِضیً بِقَضائِكَ وَ تَسْلیما لاَِمْرِكَ لا مَعْبودَ سِواكَ یا غِیاثَ
المُسْتَغیثینَ
[4]. (چقدر اینها عظمت دارد! ) خدایا! راضی هستم به آنچه كه تو بخواهی و در راه تو
باشد. این قلب من، این عقربه روح حسین جز به این قطب، متوجه هیچ چیزی در هیچ حالی
نمی شود. و لا حول و لا قوّة الاّ باللّه العلیّ العظیم و صلّی اللّه علی محمد و آله الطاهرین.
باسمك العظیم الاعظم الاعزّ الاجلّ الاكرم یا اللّه. . .
پروردگارا دلهای ما به نور ایمان منوّر بگردان.
پروردگارا ما را از شر غرورها و فریبهای خودمان مصون و محفوظ بدار، به دلهای ما تنبه و
تذكر و بیداری و آگاهی عنایت بفرما.
پروردگارا نیتهای ما را خالص بگردان.
پروردگارا ما را از درِ خانه حسین بن علی دور مفرما، دست ما را به دامان این خاندان برسان.
پروردگارا انوار محبت و معرفت خودت و اولیا و انبیای خودت در دل ما قرار بده.
پروردگارا همه اموات ما، اموات این جلسه ما، اموات همه دوستان كه در اینجا شركت دارند،
منظورها، پروردگارا همه آنها را مشمول عنایت و مغفرت خودت به حق حسین بن
علی علیه السلام قرار بده.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 422
[1] - . [در بعضی مقاتل «مَكْثورا» آمده. ]
[2] - . لهوف، ص 170 چاپ دارالاسوة، و نظیر این عبارت در مقتل الحسین (مقرّم) ص 275 (چاپ دارالثقافة) نقل شده.
[3] - . برادرها، پسر برادرها، پسر عموها و اصحاب عزیزش كه چقدر این اصحاب را عزیز می داشت!
[4] - . لهوف، ص 172 چاپ دارالاسوة.