می فرماید: [این آیه ] قوی ترین دلیلها و شكننده ترین حجتهای الهی [است. ] خدا با این كلمه حجت را تمام كرده كه هیچ وقت كرمش را وسیله و عذری قرار ندهیم. وَ اَقْطَعُ مُغْتَرٍّ مَعْذِرَةً. این آیه عذر هر مغروری را از همه جا بیشتر قطع كرده. یا اَیُّهَا الاِْنْسانُ ما جَرَّأكَ عَلی ذَنْبِكَ. ای انسان! چه چیز تو را این قدر جریّ كرده بر گناهت؟ ! وَ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ، وَ ما آنَسَكَ بِهَلَكَةِ نَفْسِكَ. چه چیز تو را به پروردگارت مغرور كرده؟ ! چقدر خوشت می آید خودت را هلاك كنی و تباه كنی! اَما مِنْ دائِكَ بُلولٌ، اَمْ لَیْسَ مِنْ نَوْمَتِكَ یَقَظَةٌ. آیا این درد تو دوایی ندارد؟ ! این خواب تو بیداری ندارد؟ !

اَما تَرْحَمُ مِنْ نَفْسِكَ ما تَرْحَمُ مِنْ غَیْرِكَ. چرا دلت به حال خودت نمی سوزد؟ ! چرا در زمینه اموری كه برای دیگران رخ می دهد دلسوزی می كنی، ولی دلت به حال خودت نمی سوزد؟ ! اَوْ تَرَی الْ- مُبْتَلی بِاَلَمٍ یُمِضُّ جَسَدَهُ فَتَبْكی رَحْمَةً لَهُ، فَما صَبَّرَكَ عَلی دائِكَ. اگر آدم بیچاره ای را ببینی كه دچار بیماری و درد و ناراحتی است، به حال او گریه می كنی، پس چرا به حال خودت گریه نمی كنی؟ ! تو خودت گاهی بدتر از او گرفتار هستی و به حال خودت گریه نمی كنی. فَما صَبَّرَكَ عَلی دائِكَ. چقدر به درد خودت صبور هستی! وَ جَلَّدَكَ بِمُصابِكَ. چرا تجلّد داری؟ ! (تجلّد به معنای صبر و به روی خود نیاوردن است. ) وَ عَزّاكَ عَنِ الْبُكاءِ عَلی نَفْسِكَ وَ هِیَ اَعَزُّ الاَْنْفُسِ عَلَیْكَ. چه چیز تو را منع كرده است از این كه بر خودت بگریی در حالی كه خودت را از هر كس دیگری بیشتر دوست داری؟ ! وَ كَیْفَ لایوقِظُكَ خَوْفُ بَیاتِ نِقْمَةٍ وَ قَدْ تَوَرَّطْتَ بِمَعاصیهِ مَدارِجَ سَطَواتِهِ فَتَداوَ مِنْ داءِ الْفَتْرَةِ فی قَلْبِكَ بِعَزیمَ- ةٍ وَ مِنْ كَرَی الْغَفْلَةِ فی ناظِرِكَ بِیَقَظَةٍ وَ كُنْ لِلّهِ مُطیعا وَ بِذِكْرِهِ آنِسا وَ تَمَ- ثَّلْ فی حالِ تَوَلّیكَ عَنْهُ اِقْبالَهُ عَلَیْكَ. . . خطبه مفصلی است كه اگر بخواهیم همه اش را بخوانیم یكی دو ساعت طول می كشد [2]، ولی همه خطبه در این زمینه است كه هیچ وقت نباید كرم الهی سبب این شود كه انسان مغرور شود و بعد به واسطه این غرورش امر الهی را اطاعت نكند؛ اوامر الهی را ندیده بگیرد و نواهی الهی را نشنیده بگیرد، به بهانه اینكه مولا كریم است. پس این یك وسوسه شیطانی بیش نیست.

[1] - . نهج البلاغه، خطبه 221.

[2] - . [در جلسه بعد استاد درباره این خطبه توضیح بیشتری می دهند. ]