دستگاه روحانی مسیحیت و دنیای غرب تا قبل از قرن نوزدهم و بلكه در قرن بیستم هم، حرفشان این است كه یگانه نیرویی كه از آن نیرو برای اصلاح جامعه باید استفاده كرد نیروی موعظه و اندرز است و یگانه راه فقط و فقط اندرز دادن است و بس و پیغمبران هم مبعوث شده اند فقط برای اندرز دادن و نصیحت كردن، خدا برای پیغمبران كاری و راهی و وسیله ای قرار نداده است جز اندرز دادن، نصیحت كردن، با نرمی با همه مردم سخن گفتن، خواه آنكه سخن مؤثر واقع بشود یا واقع نشود. یگانه راه مشروعِ اصلاح جامعه نرمش، ملایمت، اندرز دادن است و هر راهی غیر از این راه، راه صحیح نیست. قهرا امر به معروف و نهی از منكر هم فقط در حد اندرز دادن و نصیحت كردن مشروع است و نه بیشتر. به همین دلیل روحانیت مسیحی به خیال خودش یكی از حربه های خیلی بزرگی كه در میان مردم داشت و علیه اسلام تبلیغ می كرد همین بود كه اسلام از یك طرف دین و مذهب است ولی از طرف دیگر جهاد را تشریع كرده، شمشیر در دست گرفتن را مجاز شمرده و اعمال زور و از زور استفاده كردن را جایز دانسته است. زور تعلق دارد به طبقه دیگری كه سلاطین، پادشاهان و امرا هستند. زور به طور مطلق یك وسیله نامشروع است و این وسیله نامشروع را فقط و فقط افرادی كه از زیر بار دین خارج و ظالم و طاغی هستند استفاده می كنند. به عبارت دیگر زور وسیله ای است كه امثال فرعون ها و نمرودها باید از آن استفاده كنند اما پیغمبران فقط از نیروی اندرز و نصیحت باید استفاده كنند و غیر از آن نباید كاری داشته باشند. این، تبلیغی بود كه دنیای غرب از زبان روحانیت مسیحی همیشه علیه اسلام می كرد كه خلاصه این تبلیغ این است كه یگانه راه مشروع، اندرز دادن است و استفاده از زور به هیچ وجه جایز نیست. از زبان حضرت مسیح هم نقل می شد كه اگر كسی به طرف راست صورتت سیلی زد طرف چپ را بیاور و اگر كسی مثلاً كتت را از تو خواست، جبّه و پالتویت را هم به او تقدیم كن.

مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 331