میقات از ماده «وقت» است. اگر برای امری و قضیه ای زمانی را معین كنند كه با رسیدن آن زمان و آن لحظه مثلاً فلان تحول باید به وجود بیاید؛ فرض كنید كه می گوییم فلان قضایا در آینده واقع می شود یا باید واقع بشود؛ اگر یك لحظه معینی را تعیین كردید كه قرارها برای آن لحظه معین باشد (سررسید مانندی) ، به آن لحظه معین «میقات» می گویند. در مفهوم «میقات» این معنی نهفته است كه آنچه كه قبلاً بوده است، برای كِی؟ برای چه وقتی؟ برای چه زمانی؟ مقدمه چیست؟ می گویند مقدمه فلان چیز. بعد كه فرمود: آیا ما زمین را آرامگاه و گاهواره برای شما قرار ندادیم؟ آیا كوهها را به منزله میخها برای زمین قرار ندادیم؟ آیا شما را جفت نیافریدیم؟ آیا خواب را موجب آسایش شما قرار ندادیم؟ روز و شب را چنین قرار دادیم، نظام عالم را چنین، ماه و خورشید را چنین، ابر را چنین، گیاه و درختان را چنین قرار دادیم، كأنه همه برای این است كه وعده گاه همه اینها كجاست؟ گویی همه اینها به سوی یك وعده گاه می روند. می فرماید: اِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ كانَ میقاتا.

كانَ، در گذشته، از اولِ اول، میعادگاه و وعده گاه همه اینها یوم الفصل است. مانند اینكه قافله ای را به حركت در می آورند، هر فردی از جای خودش حركت می كند، این فرد یك ساعت قبل حركت می كند، او یك ساعت بعد حركت می كند، دیگری یك روز قبل حركت می كند و دیگری دو روز بعد؛ ولی یك جا و یك زمان را وعده گاه كل قرار می دهند، می گویند فلان روز فلان جا وعده گاه ما؛ یعنی همه اینها با همه اختلافی كه دارند، با همه پس و پیشی ها، با اینكه مثلاً یكی با اتومبیل می رود یكی با هواپیما و یكی با اسب، ولی همه اینها یك وعده گاه دارند كه در آن وعده گاه همه باید جمع بشوند. از اولِ اول وعده گاه همه كه به سوی او می روند و همه بالاخره كارشان به آنجا منتهی می شود یك چیز است. پس نهایت و منتها و آخر همه این جریانها به یك جا منتهی می شود كه آن اسمش «یوم الفصل» است و در واقع آن یوم الفصل است كه به وجود آورنده همه اینهاست.

اصلاً فلسفه وجود همه اینها اوست. اگر همه حركتها به سوی یك وعده گاه باشد، یعنی فلسفه همه این حركتها بودنِ در آن وعده گاه است. او خودش به منزله فلسفه وجودی همه اینهاست.