دو مطلب می خواهم عرض كنم. یك مطلب اینكه آیا تكذیب چنین حقیقتی این قدر مهم است و
ارزش دارد كه قرآن در یك سوره كوچك به نام والمرسلات ده بار بگوید:
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِینَ *
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 274
وای برای تكذیب كنندگانِ این حقیقت؟ آری، این بزرگترین حقیقت است. دوم: از اینجا انسان
می تواند بفهمد كه چرا قرآن این همه تأكید و تكرار، به بیانهای مختلف، حدود سی بیان، مخصوصا
در سوره های مكی كه در آخر قرآن است [درباره توحید و معاد دارد. ] سوره های مكی قرآن
بیشتر سوره های انذاری است و بیشتر راجع به توحید و معاد است. این همه تأكید برای چه؟ ارزش
دارد. عده ای شاید- اگر هم به زبان نیاورند- ته دلشان خوششان نمی آید و می گویند چرا اینقدر
قرآن راجع به قیامت بحث می كند، راجع به بهشت و جهنم بحث می كند؟ نه تنها مسئله این است كه
قیامت از دنیا مهمتر است، زیرا دنیا محدود است و قیامت نامحدود، بلكه اصلاً اندیشه قیامت چهره
زندگی انسان یعنی راه انسان را در دنیا تغییر می دهد، اصلاً دنیا بسته است به اندیشه قیامت، یعنی
راهی كه انسان در دنیا انتخاب می كند خواه ناخواه بسته است به اینكه انسان اندیشه قیامت را
بپذیرد یا نپذیرد.