دو مسئله را می خواهم طرح كنم. یكی این مسئله است كه در قرآن كریم راجع به بهشت و جهنم و
بالخصوص بهشت [از امور جسمانی یاد شده است. درباره بهشت ] مكرر از یك سلسله نعیم
جسمانی و به تعبیر دیگر «نعیم حیوانی» نام برده شده است و در نویدهای بهشتی سخن از نعمتهای
جسمانی زیاد است. البته كسی نمی تواند تردید كند كه سخن از نعمتهای روحانی و معنوی هم در
قرآن هست با تصریح به اینكه نعمتهای روحانی و معنوی بسی بالاتر و شامخ تر از نعمتهای
جسمانی است، ولی در عین حال نعمتهای جسمانی هم در قرآن ذكر شده و از نظر عدد بیشتر ذكر
شده است، یعنی آنها كمتر یاد شده و اینها بیشتر یاد شده است در عین اینكه خود قرآن كریم چه با
تصریحات و چه با اشاراتی كه نزدیك به تصریح و مانند تصریح است می گوید كه آن نعیمهای
معنوی با این نعیمهای جسمانی و مادی (به یك معنا) قابل مقایسه نیست. صحبت از باغها و
درختهای بهشتی است، از نهرهای بهشتی است، از حور العین بهشتی است، از
وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ [1]
بهشتی است، از جامهای بهشتی است، از میوه ها و خوردنیهای بهشتی است. اینها در قرآن زیاد
آمده است. در دنیای مسیحیت یك هو و جنجالی راه انداخته اند راجع به اینكه چرا قرآن بر روی
این نعیم جسمانی و مادی اینقدر تكیه كرده است؟ چرا اینقدر سخن از حور العین می آورد؟ سخن
از
وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ می آورد؟ سخن از
وَ لَحْمِ طَیْرٍ مِمّا یَشْتَهُونَ [2]می آورد؟ سخن از
جَنّاتٍ تَجْرِی مِنْ
تَحْتِهَا اَلْأَنْهارُ [3]*می آورد؟ و زیاد هم آورده است و راست هم می گویند.
مسئله دوم راجع به زندگی شخص پیغمبر اكرم از نظر تعدد زوجات است كه چرا پیغمبر اسلام
زنهای متعدد داشت و حتی بیش از آن نصابی كه برای امت مجاز است زن داشت؟ این مسئله لازم
است دقیقا و عمیقا طرح و ریشه های مطلب نشان داده شود.
ما باید مطلب را از بیخ و ریشه شروع كنیم و خودمان را در مقابل همه این حرفها قرار بدهیم.
ممكن است كسی از ما سؤال كند: این نعمتهای جسمانی، همین نعمتهای خدا كه در دنیا هست،
خوردنیها، آشامیدنیها، بوییدنیها، لمس كردنیها، دیدنیها و شنیدنیها، همه لذتهای جسمانی، چرا اینها
بد است؟ اگر اینها بد است چرا خدا از اول خلق كرده؟ اولاً چرا چنین چیزهایی در دنیا وجود
دارد؟ ثانیا چرا این قوه ای كه من را به سوی آن می كشاند كه من از آن لذت می برم وجود دارد؟ اگر
بد است آیا حق نبود كه خداوند از اول اینها را خلق نمی كرد؟ این مسئله ای است كه در واقع از چند
هزار سال پیش برای بشر مطرح بوده است.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 203