این جمله كه الآن عرض می كنم شاید از این هم پر معناتر باشد. در روز عاشورا اكثر اصحاب ابا عبد اللّه و تمام اهل بیتشان و خودشان بعد از ظهر عاشورا شهید شدند. البته گروهی همان صبح كه صف آرایی و تیراندازی از طرف دشمن شد، در همان تیراندازی بسیار شدید از پا در آمدند. ولی بعد كه حضرت مكرر رفتند با مردم اتمام حجت كردند، یك مقدار مبارزه های تن به تن شد. تا ظهر هنوز بسیاری از صحابه و همه اهل بیت زنده بودند. زوال ظهر می شود. یكی از اصحاب (ظاهراً سعید بن عبد اللّه حنفی) نگاهی به آسمان می كند و از وقت مطلع می شود. عرض می كند:

یا ابا عبد اللّه! ظهر است و دوست داریم كه آخرین نماز را با شما به جماعت بخوانیم. حالا این كیست كه این حرف را می زند؟ مردی كه از آن آخرین غربال بیرون آمده، در خدمت امام و آماده شهادت است. حال ببینید امام در باره او چه دعا می كند؟ فرمود: ذَكَرْتَ الصَّلاةَ (یا: ذَكَّرْتَ الصَّلاةَ) به یاد نماز افتادی (یا نماز را به یاد دیگران آوردی) ؛ بارك اللّه، مرحبا، جَعَلَكَ اللّهُ مِنَ الْمُصَلّینَ خدا تو را از زمره نمازگزاران قرار بدهد. دعایی كه امام به یك چنین شخصی می كند این است: خدا تو را در زمره نمازگزاران قرار بدهد. آیا این جمله یعنی تو نماز نمی خوانی، بعد از این ان شاء اللّه نماز خوان بشوی؟ ! خیر، به این معنی است كه تو در زمره نمازگزاران [قرار بگیری، ] آنهایی كه حق نماز را می شناسند و ادا می كنند. خیلی معنی دارد كه امام وقتی كه درباره یار و صاحب خودش، كسی كه شب گذشته در باره او و دیگران شهادت داده است كه من اصحابی بهتر از اصحاب خودم سراغ ندارم، اصحاب من الآن بر اصحاب پیغمبر فضیلت دارند، بر اصحاب پدرم علی فضیلت دارند، وقتی كه در باره یكی از آنها دعا می كند می فرماید: خداوند تو را در زمره نمازگزاران قرار بدهد.