ركعتی كه قبل از نماز صبح خوانده می شود (البته به شرط اینكه شفق پیدا نشده باشد یعنی سرخی نزده باشد، چون اگر سرخی زد دیگر وقت آن نافله از بین رفته) از فاضلترین نوافل شبانه روز است و حتی از بعضی روایات استنباط می شود كه فضیلت آن از فضیلت شَفع و وَتر هم بیشتر است.

قهراً اجزاء زمان فی حد ذاته با یكدیگر تفاوتی ندارند ولی برای انسان این تفاوتها پیدا می شود، در رابطه اش با انسان متفاوت است. انسان در این وقتها آمادگی بهتر و بیشتر دارد و عبادات انسان در این وقت ارزش بیشتری دارد. پس گویی خداوند دارد به آن اعمالی كه یك انسان بیدار در این وقتها انجام می دهد سوگند یاد می كند.

جمله اول این بود: كَلاّ رهایشان كن، بگذار بروند برای خودشان هرچه می خواهند بگویند، بروند بنشینند بگویند این یك نوع جادو است. اینها چیزی است كه احتیاجی به جواب دادن ندارد.

جادو امری است كه گیرم اثری داشته باشد، با رفتن جادو كننده یا با كهنه شدن از بین می رود. یك حقیقتی كه برای همیشه اثر خودش را می بخشد و نور پاشی می كند، همان عظمت واقعی خودش كافی است ] و نیازی به پاسخگویی ندارد. ]

سوگند به اینها كه اِنَّها یعنی این آیات قرآنی لاَِحْدَی الْكُبَرِ یكی از بزرگترین مخلوقات عالم است، یكی از بزرگترین حقایق عالم است. در آن زمان و با مقیاس آن وقت چه كسی می توانست این امر را تصور كند؟ [حد اكثر این بود كه درك كنند] مردی ادعای پیغمبری می كند، آیاتی آورده كه ما نمی توانیم با آن برابری و معارضه كنیم و همواره دارد پیش می رود. اما آیا می توانست به فكرشان برسد كه چه در مقیاس خلقت و كلی- كه درك وسیعش كار هر كس نیست- و چه در مقیاس اجتماعی و جهانی، همین كتاب یكی از بزرگترین داهیه های عالم و یكی از بزرگترین حادثه های عالم باشد؟ !