این خودش یك مسئله ای است در مورد قرآن و از قدیم هم مورد توجه بوده است و در زمان ما
هم مستشرقین مخالف اسلام این جهت را تصدیق كرده اند، كه قرآن صداقت خودش و صداقت
پیغمبر را نشان می دهد. یعنی مطالب آن نشان می دهد كه وقتی قضایا را نقل می كند، به اصطلاح
امروز سانسور نمی كند. وقتی كه سخن كسی را با ضبط صوت ضبط می كنند و بعد می خواهند
پخش كنند، گاهی یك چیزهایی از زبان او درمی آید كه نباید اینها پخش بشود، لذا آن را به
اصطلاح اِدیت می كنند، پرداخت و پیراسته می كنند بعد تحویل مردم می دهند. ولی از لحن قرآن
صداقت پیداست.
در آن قضایای سنه 14 كه كشتار مشهد رخ داد و بلواهایی كه مردم كردند، در فریمان ما هم
یك غوغایی شد. مرحوم ابوی ما به دعوت مردم منبر رفتند. من بچه بودم، یادم هست و حتی آن
منبر را هم درست به یاد دارم. ایشان با اینكه اهل سیاست نبودند كه ملاحظات سیاسی را چگونه
باید كرد یا نباید كرد، روی تكلیف شرعی خودشان آنجا بحث كردند. بعد منجر شد به آن قضایا و
بعد گرفتاریهای افرادی كه دخالتی داشتند و محرك بودند. آمدند ایشان را هم از فریمان گرفتند و
بردند زندان. یك نوبت آزاد شدند. بار دوم از تهران آمدند، و قضایا خیلی مفصل است. یك
بازرس خیلی عالی از تهران فرستاده بودند، چون [مسئول منطقه ] متهم بود كه در پرونده های
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 105
جریان مشهد كارهای ساختگی كرده اند. اخوی ما- كه كمی در آن قضیه دخالت داشت- نقل
می كرد كه آن شخص ایشان و ما را خواست. به ایشان گفت خود شما بنویس جریان چیست. ابوی
ما شروع كردند به نوشتن، سه صفحه را پر كردند، از اول تا آخر قضیه. و به من گفت شما هم
هرچه از قضیه اطلاع داری بنویس. ما هم نوشتیم. خط ابوی ما خط خیلی خوبی بود، اخوی ما
هم خط خوبی دارد. گفت اول كه به دو خط نگاه كرد تعجب كرد، گفت پدر از پسر بهتر می نویسد و
پسر از پدر بهتر. نوشته ابوی ما را خواند. یك نگاهی به صورت ایشان كرد و گفت این نوشته نشان
می دهد تو آدم راستگویی هستی. اصلاً قضایا را جوری نوشته ای كه هركس بخواند می فهمد كه
متن واقع است چون به ضررت هم بوده نوشته ای، به نفعت هم بوده نوشته ای، هرچه بوده نوشته ای.
و راست هم می گفت. اصلاً ابوی ما این جور بودند كه هیچ وقت دروغ به زبان ایشان جاری
نمی شد. بعد گفت كه من چون در تو صداقت می بینم بر من است كه هرجور هست قرار منع تعقیب
برایت صادر كنم و تمام این پرونده ها را و هرچه برایت ساخته و درست كرده اند از بین ببرم، و
همین كار را هم كرد؛ با اینكه آن نوشته یك نوشته ای بود كه داخل آن شاید مثلاً آمده بود من در
منبر از این مقدمه شروع كردم، بعد فلان جمله را گفتم و بعد چنین كردم. قضایا را هرچه بود كما
فی الواقع بدون كم و زیاد همه را پاكیزه به خط خوب و خوش نوشته و زیرش را هم امضا كرده
بودند. گفت این فرد چند دفعه به ایشان و به كاغذ نگاه كرد، گفت كه این اصلاً نشان می دهد كه تو
یك مرد با صداقتی هستی و تمام اینهایی كه نوشته ای همه راست است چون به ضرر خودت هم
اگر بوده، فحش هم اگر به تو داده اند همه را نوشته ای. پس بر من است كه هرجور هست به تو
كمك كنم، بعد هم قرار منع تعقیب صادر كرد.
در قرآن این مسئله عجیب منعكس است. مستشرقین هم این حرف را می زنند، می گویند در
قرآنِ پیغمبر بعضی مطالب به شكلی است كه اگر كسی بخواهد ملاحظه پیروان خودش را بكند و
حساب مردم را داشته باشد این حرفها را نمی زند؛ ولی قرآن می گوید، با اینكه پیغمبر در زندگی
شخصی نشان داده مردی در نهایت عقل و تدبیر و فكر بوده است. همه اینها اقرار و اعتراف دارند
كه پیغمبر در مسائل شخصی یك نابغه بوده. ولی آنجا كه پای وحی به میان می آید مسائل به
شكلی طرح می شود كه نشان می دهد تدبیر و اندیشه بشری در كار نیست.