یكی از سنتهای متروك در میان ما- خصوصا از وقتی كه نظام جدید تحصیل آمده است- تلاوت
قرآن مجید است. ما در گذشته باسواد كمتر داشتیم، در عین حال كه باسواد از امروز كمتر داشتیم
ولی قرآن خوان از امروز بیشتر داشتیم چون باسوادهای ما صدی نود و پنج- اگر نگوییم صدی نود
و نه تایشان- با اینكه باسوادند و بسا هست یكی دو زبان خارجی را هم می دانند و یك كتاب
انگلیسی را اگر به او بدهی مثل بلبل می خواند ولی قرآن خواندن را بلد نیست؛ در صورتی كه خود
قرآن خواندن از مستحبات و از عبادات بسیار اكید و اصیل و مؤثر در نفس انسان است. نه تنها
خواندن، بلكه خواندنی كه در حدی توأم با دانستن باشد. در آیات اول
یا أَیُّهَا اَلْمُزَّمِّلُ هر دوتا بود،
یعنی وقتی كه فرمود:
قُمِ اَللَّیْلَ إِلاّ قَلِیلاً. `نِصْفَهُ أَوِ اُنْقُصْ مِنْهُ قَلِیلاً. `أَوْ زِدْ عَلَیْهِ ، بعد فرمود:
وَ رَتِّلِ
اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً. قرآن را بخوان، به شكل ترتیل هم بخوان؛ به بیان واضح، نه خیلی تند و سریع و نه
خیلی كند و كلماتْ از یكدیگر گسسته؛ در حالتی قرآن را بخوان كه گویی داری خودت به خودت
تلقین می كنی.
اقبال لاهوری می گوید پدرم یك جمله به من گفت كه این جمله روح من را دگرگون كرد.
روزی من در اتاقم داشتم قرآن می خواندم، پدرم آمد از جلو اتاق رد بشود، به من گفت: محمد!
قرآن را آنچنان بخوان كه گویی بر تو نازل شده است. می گوید این جمله خیلی در من اثر گذاشت.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 79