ما در صحیفه سجادیه دعایی داریم كه حضرت سجاد (سلام اللّه علیه) در وقت ختم كردن قرآن
می خوانده اند یعنی قرآن را كه به پایان می رساندند این دعا را می خواندند. در آنجا این جمله ها
هست. می دانید دعاهای صحیفه سجادیه بندبندش با صلوات از یكدیگر جدا می شود: اَللّهُمَّ صَلِّ
عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلِ الْقُرْآنَ لَنا فی ظُلَمِ اللَّیالی مونِسا پروردگارا! قرآن را برای ما در
تاریكیهای شب مونس قرار بده. (این، همین
قُمِ اَللَّیْلَ إِلاّ قَلِیلاًتا
وَ رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاًاست. ) و
لالسنتنا عن المعاصی من غیر ما آفة مخرساخدایا قرآن را گنگ كننده زبان ما از معاصی قرار بده
ولی گنگ كننده بی آفت. خدایا قرآن را برای ما اینچنین قرار بده كه زبان ما را نسبت به معاصی،
بدون آفت گنگ كند. یك وقت هست زبان آدم با آفت گنگ می شود، نمی تواند حرف بزند. آن كه
برای انسان كمال نیست، به دلیل اینكه گنگ است. و یك وقت گنگِ بدون آفت است، آنهم گنگ
نسبت به بعضی از امور نه بعضی دیگر؛ یعنی قرآن در روح ما آنچنان حاكم باشد كه این زبان یك
كلمه دروغ كه می خواهد بگوید گنگ می شود، یك كلمه غیبت كه می خواهد بكند گنگ می شود.
اگر انسان آیه
«وَ لا یَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ یُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ یَأْكُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتاً» [1]را در مورد غیبت، از
قرآن بخواند و تلقی كند و قرآن را در روح خودش وارد كند، او همان حالت گنگ بی آفت را پیدا
می كند؛ یعنی پای غیبت كه در میان بیاید بدون آنكه گنگ باشد گنگ می شود، یعنی زبان به این
گناه جاری نمی شود، و همچنین به فحش، تهمت و صدها نوع گناه دیگر.
وَ لِأقْدامِنا عَنْ نَقلِها اِلَی الْمَعاصی حابِسا
[2]. قرآن را حبس كننده، كُنده و زنجیر برای پای ما
قرار بده؛ نه یك كنده و زنجیر چوبی یا آهنی، بلكه كنده و زنجیری كه باز بدون اینكه هیچ عیب و
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 43
آفتی در پای ما پیدا شده باشد و فقط نسبت به یك طرف كه می خواهد برود، این پاها حبس
می شود. یعنی قرآن این پا را در یك سو اگر بخواهد برود آزاد می گذارد، در یك سوی دیگر وقتی
می خواهد برود قرآن این پا را سفت و محكم می گیرد و نگه می دارد، كنده و زنجیرش می كند،
كجا؟ آن وقتی كه این قدمها می خواهد به سوی معصیت برود. قرآنی كه به تعبیر امام سجاد (سلام
اللّه علیه) در ظلمتهای شب مونس انسان باشد اثرش هم روی اعضا و جوارح انسان اعم از زبان،
چشم، دست، پا و حتی قلب یك چنین اثری می شود.
[2] - . صحیفه سجادیه، دعای 42، فقره 10.