اینجا جواب می دهند و می فرمایند: ذات علت تقدم دارد بر ذات معلول؛ یعنی آن
حیثیت واقعی و عینی كه در علت هست و ملاك علیت علت است، بر آن حیثیت
معلول كه ملاك معلولیت آن است، تقدم دارد. اینها متضایفین نیستند. متضایفین
عرض اند. اضافه عرض است. ذات واجب الوجود از آن جهت كه مبدأ و منشأ و
خالق عالم است، بر عالم تقدم دارد و عالم از ذات واجب الوجود تأخر دارد. ولی
واجب الوجود بما أنّه خالق للعالم چطور؟ (یعنی با صفت خالقیت. ) این بحثی است
كه در الهیات بالمعنی الاخص مطرح می شود. در الهیات بالمعنی الاخص این مسأله
مطرح می شود كه صفات واجب بر سه قسم است: صفات حقیقیه، صفات اضافیه و
صفات حقیقیه ذات اضافه. صفات حقیقیه حق عین ذات حق اند. صفات اضافیه
صفاتی هستند كه از نسبت میان ذات حق و اشیاء انتزاع می شوند، كه اینها نمی توانند
عین ذات حق باشند. صفات حقیقیه ذات اضافه در حقیقت دارای دو جنبه اند: از
جنبه ای عین ذات حق اند و از جنبه دیگر نه.
حال می گوییم: علیت و معلولیت از آن جهت كه متضایفین اند، نسبت میان
علت و معلول اند و نسبت میان علت و معلول، متأخر از علت و معلول است. هر
نسبت میان دو شی ء، متأخر از طرفینش است. ما نسبتی میان علت و معلول انتزاع
می كنیم و اسمش را می گذاریم علیت و معلولیت. این علیت و معلولیت كه نسبت و
اضافه ای است كه ذهن ما انتزاع كرده، زائد بر ذات علت و معلول است. پس علت و
معلول از آن جهت كه میانشان این نسبت برقرار می شود، معیت دارند، ولی این
جهت، حیثیت ذات علت و حیثیت ذات معلول نیست.