به طور قطع به آن معنا كه اشیاء دیگر حادث و فانی زمانی اند خود زمان نمی تواند
حادث و فانی زمانی باشد؛ چون حدوث زمانی در اشیاء دیگر به این معناست كه
زمانِ عدمش بر زمانِ وجودش تقدم دارد، و خود زمان نمی تواند به این معنا حادث
زمانی باشد؛ چون اگر عدم زمان بر خود زمان تقدم زمانی داشته باشد لازم می آید
زمانی قبل از خود زمان وجود داشته باشد كه ظرف عدم زمان باشد و حال آنكه
بحث ما روی آن زمان عامی است كه همه اشیاء را نسبت به آن می سنجیم. پس
مسلما نمی توانیم برای زمان حدوث زمانی به این معنا قائل شویم.