در اجسام هر سه نوع تقسیم وجود دارد، ولی در زمان، تقسیم فكّی محال است.
محال است كه ما زمان را دو پاره كنیم و واقعا نیم گذشته اش یك طرف بیفتد و نیم
آینده اش یك طرف و وسطش از گذشته و آینده خالی بماند؛ چون اگر این گونه
باشد باید برای زمانْ ابتدا و انتهای حقیقی باشد، در حالی كه ما با ادله ای ثابت
كردیم كه زمان نمی تواند ابتدا و انتها داشته باشد. پس قدر مسلم این است كه تقسیم
انفكاكی برای زمان محال است و زمان در ذات خودش از تقسیم انفكاكی امتناع و
ابا دارد. اصلا اجزای زمان (ماضی و مستقبل) برای ما با همدیگر وجود بالفعل
ندارند تا بتوانیم آن را تقسیم انفكاكی كنیم. معنی این نوع تقسیم شدن این است كه
زمان به حدی كه می رسد یكدفعه بایستد و بعد، از نو شروع كند، و این محال است.