حال می خواهیم بدانیم این به چه مناسبت است. فلاسفه می خواهند این جهت را
بیان كنند كه: به چه مناسبت زمان، ظرف برای اشیاء تلقی می شود؟
من این را با بیان جامع تری عرض می كنم. آنچه كلمه «فی» برای آن وضع شده
است مفهوم ظرفیت است و «ظرفیت» یعنی احاطه. اگر دو شی ء داشته باشیم كه
یكی بر دیگری احاطه داشته باشد، شی ء محیط را «ظرف» و شی ء محاط را
«مظروف» می گویند. ولی حتی در عرف هم، احاطه اختصاص به احاطه مكانی
ندارد
[1]و در دستور زبانها هم «فی» را اختصاص به احاطه مكانی نمی دهند، بلكه
انواع احاطه های دیگری هم در عالم هست كه «فی» در آنها هم به كار برده می شود.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج12، ص: 351
[1] - . [در عرف برای احاطه مكانی ] مثلا می گوییم «ما در این محل هستیم» به اعتبار اینكه فضا و زمینِ اینجا بر ما احاطه دارد. یا می گوییم «رأیت زیدا فی السوق» چون سوق با زمین و هوایش بر زید احاطه دارد.