اما مرحوم آخوند این طور به این اشكال جواب می دهد: ما نمی گوییم امكان ندارد در جایی، غیر از اینها هم امری وجود داشته باشد. برای مثال ما، همین كه موردی وجود داشته باشد كافی است و لازم نیست كه همه اجسام مورد مثال ما باشد. ما قوه فاعله و قابل و میل را كه در همه جا عمومیت دارند و نمی توانند وجود نداشته باشند، ذكر كردیم و بعد گفتیم تحدید حركت به هیچ یك از این سه امر صورت نمی گیرد، پس باقی نمی ماند الاّ اینكه معاوق وجود داشته باشد. در مثال خلأ می گفتیم «باید معاوق خارجی وجود داشته باشد» و در ما نحن فیه می گفتیم «باید معاوق داخلی وجود داشته باشد» . در واقع ما یك برهان را به دو طرز در این دو باب اقامه می كنیم.

پس اینكه در یك مورد خاص می توانیم امر دیگری در نظر بگیریم، مضر به استدلال ما نیست؛ چون برای استدلال ما همین قدر كه موردی داشته باشیم كه غیر از همان سه امر ضروری چیز دیگری نداشته باشد، كافی است كه وجود معاوق را اثبات كند.