آیات اصلی مربوط به وظیفه ی پوشش همان آیات سوره ی نور بود كه بیان شد. آیاتی چند هم در سوره ی احزاب است كه می توان آنها را در حاشیه ی این مطلب ذكر كرد.

قسمتی از این آیات مربوط است به زنان رسول خدا و قسمت دیگر دستورهایی است كه درباره ی حفظ حریم عفاف وارد شده است. اما قسمت اول:

یا نِساءَ اَلنَّبِیِّ لَسْتُنَّ كَأَحَدٍ مِنَ اَلنِّساءِ إِنِ اِتَّقَیْتُنَّ فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ اَلَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً (32) `وَ قَرْنَ فِی بُیُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ اَلْجاهِلِیَّةِ اَلْأُولی . . . . در این دو آیه مخاطب، زنان پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله می باشند:

«ای زنان پیغمبر! شما همچون سایر زنان نیستید اگر پرهیزكار باشید. مواظب باشید كه در سخن نرمش زنانه و شهوت آلود به كار نبرید كه موجب طمع بیماردلان گردد. به خوبی و شایستگی سخن بگویید. در خانه های خویشتن قرار گیرید و مانند دوران جاهلیت نخستین به خودنمایی و خودآرایی از خانه بیرون نشوید. » مقصود از این دستور زندانی كردن زنان پیغمبر در خانه نیست، زیرا تاریخ اسلام به صراحت گواه است كه پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله زنان خود را با خود به سفر می برد و آنان را از بیرون شدن از خانه منع نمی فرمود. مقصود از این دستور آن است كه زن به منظور خودنمایی از خانه بیرون نشود و مخصوصاً در مورد زنان پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله این وظیفه سنگینتر و مؤكدتر است.

آیه 53 سوره ی احزاب چنین است:

یا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیُوتَ اَلنَّبِیِّ إِلاّ أَنْ یُؤْذَنَ لَكُمْ إِلی طَعامٍ غَیْرَ ناظِرِینَ إِناهُ وَ لكِنْ إِذا دُعِیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَ لا مُسْتَأْنِسِینَ لِحَدِیثٍ إِنَّ ذلِكُمْ كانَ یُؤْذِی اَلنَّبِیَّ فَیَسْتَحْیِی مِنْكُمْ وَ اَللّهُ لا یَسْتَحْیِی مِنَ اَلْحَقِّ وَ إِذا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتاعاً فَسْئَلُوهُنَّ مِنْ وَراءِ حِجابٍ ذلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَ قُلُوبِهِنَّ وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اَللّهِ وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اَللّهِ عَظِیماً. .

عربهای مسلمان بی پروا وارد اتاقهای پیغمبر می شدند؛ زنهای پیغمبر صلی الله علیه و آله هم در خانه بودند. آیه نازل شد كه اولاً سر زده و بدون اجازه وارد خانه ی پیغمبر نشوید، و اگر برای صرف غذا دعوت شدید به موقع بیایید و بعد هم برخیزید و بروید و به قصه گویی و صحبتهای متفرقه وقت نگیرید، زیرا این امور پیغمبر را ناراحت می كند و او شرم می كند شما را از خانه ی خود بیرون كند ولی خدا از شما شرم نمی كند. و ثانیاً وقتی می خواهید چیزی از زنان پیغمبر بگیرید، از پشت پرده بخواهید بدون اینكه داخل اتاق شوید. این كارها برای پاكیزگی دل شما و دل آنها بهتر است. شما نباید پیغمبر را آزار دهید و نه زنان او را پس از درگذشت پیغمبر به زنی بگیرید، كه این كارها در نزد خدا بزرگ است.

در این آیه كلمه ی «حجاب» ذكر شده است. همان طوری كه قبلاً گفتیم در كلمات قدما هرجا سخن از آیه ی حجاب است مقصود همین آیه است. دستور حجاب كه در این آیه است غیر از دستور «پوشش» است كه مورد بحث ما می باشد. دستوری كه در این آیه ذكر شده است راجع به سنن خانوادگی و رفتاری است كه انسان باید در خانه ی دیگران داشته باشد. طبق این دستور مرد نباید وارد جایگاه زنان شود، بلكه اگر چیزیمی خواهد و مورد احتیاج اوست باید از پشت دیوار صدا بزند. این مسأله ربطی به بحث «پوشش» كه در اصطلاح فقه نیز تحت عنوان «سَتر» نه «حجاب» نامیده می شود ندارد.

جمله ی «ذلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَ قُلُوبِهِنَّ» مانند جمله ی «وَ أَنْ یَسْتَعْفِفْنَ خَیْرٌ لَهُنَّ» كه در آیه ی 60 از سوره ی نور آمده است دلالت می كند كه هر اندازه مرد و زن جانب سَتر و پوشش و ترك برخوردهایی كه مستلزم نظر است رعایت نمایند به تقوا و پاكی نزدیكتر است.

همان طور كه گفتیم رخصتهای تسهیلی و ارفاقی كه به حكم ضرورت داده شده است نباید رجحان اخلاقی ستر و پوشش و ترك نظر را از یاد ببرد.