یعنی زینتهای خود را آشكار نكنند مگر برای شوهران و. . .

استثنای اول مقداری از زینت را كه نمایان بودن آن نسبت به عموم افراد جایز است معین كرد، اما این استثنا اشخاص معینی را نام می برد كه آشكار نمودن مطلق زینت برای آنان جایز است. در استثنای اول دایره ی مورد استثنا از نظر مواضع تنگتر و از نظر افراد وسیعتر است و در استثنای دوم برعكس است.

غالب این اشخاص كه در آیه نام برده شده اند همان كسانی هستند كه در اصطلاح فقه به نام «محارم» خوانده می شوند و از این قرارند:

1. لِبُعُولَتِهِنَّ- شوهران.

2. أَوْ آبائِهِنَّ- پدران.

3. أَوْ آباءِ بُعُولَتِهِنَّ- پدر شوهران.

4. أَوْ أَبْنائِهِنَّ- پسران.

5. أَوْ أَبْناءِ بُعُولَتِهِنَّ- پسر شوهران.

6. أَوْ إِخْوانِهِنَّ- برادران.

7. أَوْ بَنِی إِخْوانِهِنَّ- پسر برادران.

8. أَوْ بَنِی أَخَواتِهِنَّ- پسر خواهران.

9. أَوْ نِسائِهِنَّ- زنان.

10. أَوْ ما مَلَكَتْ أَیْمانُهُنَّ- مملوكان.

11. أَوِ اَلتّابِعِینَ غَیْرِ أُولِی اَلْإِرْبَةِ- طفیلیانی كه كاری با زن ندارند.

12. أَوِ اَلطِّفْلِ اَلَّذِینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلی عَوْراتِ اَلنِّساءِ- كودكانی كه از امور جنسی بی خبرند یا توانایی كار زناشویی ندارند.

در موارد ذكر شده تنها چهار مورد اخیر قابل بحث است: