در این آیه كلمه ی «اَبصار» كه جمع بَصَر است به كار رفته است.
فرق است بین كلمه ی «بصر» و كلمه ی «عین» ، همان طوری كه در فارسی هم فرق است
بین كلمه ی «دیده» و كلمه ی «چشم» . «عین» كه فارسی آن «چشم» است نام عضو
مخصوص و معهود است با قطع نظر از كار آن، ولی كلمه ی «بصر» و همچنین فارسی آن
«دیده» از آن جهت به چشم اطلاق می شود كه كار مخصوص «دیدن» (اِبصار) از آن
سر می زند. لذا این دو كلمه اگرچه اسم یك عضو می باشد ولی مورد استعمال آنها
تفاوت دارد.
وقتی كه یك شاعر می خواهد تناسب و زیبایی چشم معشوق را توصیف كند و نظر
به عمل دیدن ندارد لفظ «چشم» را به كار می برد. در این مورد استعمال لفظ «دیده»
صحیح نیست زیرا در اینجا عنایت به خود چشم است، به درشتی و ریزی و مشكی یا
میشی یا خماری بودن آن است، مثل اینكه شاعر می گوید:
دو چشم مست تو خوش می كشند ناز از هم
نمی كنند دو بد مست احتراز از هم
ولی وقتی عنایت به كار چشم یعنی عمل دیدن باشد كلمه ی «دیده» را به كار می برند.
شاعر می گوید:
«دیده را فایده آن است كه دلبر بیند» .
در آیه ی مورد بحث چون عنایت به كار چشم یعنی عمل دیدن است كلمه ی «أبصار» به
كار رفته است نه كلمه ی «عیون» .